Deze week was hét moment. Het moment waarop ik op het perfecte woord kwam dat Minerva kort en bondig omschrijft. Het enige nadeel is dat je er wel een jaren-negentig-kind voor moet zijn om het te begrijpen. Minerva is één woord: een pokémon.
Je wikt en weegt en doet dan toelating. In mijn geval begon het met een motivatiebrief: ‘… ik wil werken in het theater, ik wil geen regelmatige werktijden en ik wil me blijven ontwikkelen…’, en een collage. Gevolgd door een dag op de academie met een opdracht waar ik nog vrij weinig van wist, waarschijnlijk omdat ik me aan het opvreten was over Het Gesprekje. In Het Gesprekje met een docent laat je je portfolio zien, zweet je je kapot en weet je dat je pas achteraf de perfecte antwoorden weet. Gelukkig waren ze heel aardig. Anderhalf week later lag er een brief op de mat en ik was toegelaten! Ik moest huilen, zo blij was ik. Ja, ik weet dat dat enorm clichématig klinkt, maar dat is hoe het is gebeurd.
Terug naar de pokémon. Na het ‘ik kies jou!!’-moment begint het toch al wel vrij snel op te vallen dat het Minervagebouw continu verandert. In de woorden van mijn pokémon-theorie: het gebouw evolueert. Los van de verbouwing, die een soort apenkooi als resultaat had, zijn de wanden continu in gebruik. De ene dag staat er een schildering met projectie op een muur, de volgende dag een gedicht in zwarte druipverf.
Vandaag was iemand in de weer met een grote potloodtekening. Jammer, maar het is onvermijdelijk dat potloodvrucht weer weg wordt gewit: de muur moet weer worden klaargemaakt voor de volgende student. Dit gaat dan wel weer tegen mijn pokémon-evolutietheorie in. Da’s balen. Tja, Minerva is blijkbaar toch niet in één woord te vangen.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft wekelijks een column over Academie Minerva.
