Afgelopen donderdag begaf ik mij, zoals wel vaker als de nacht over Groningen valt, door de binnenstad op weg naar een tent waar alcoholische versnaperingen worden verschaft. Het was niet zomaar een avond. Groningen was aan de beurt in de Popronde. De Popronde is een reizend muzikaal festival waarin opkomende bands en artiesten gratis concerten geven. In VERA wachtte mijn vrienden en mij een optreden van The Rectum Raiders.
Voordat het zover was, moest ik nog even pinnen. Altijd lachen op donderdagavond bij de ABN-AMRO op de Grote Markt. Een half uur voel je je diep en intens een armzalige student in afwachting van de luttele tien euro waarmee het pinapparaat je zal afschepen. Ondertussen geniet je van de lotgenoten in de wachtrijen. Terwijl ik stond te wachten, kwam een groep jongens met Nike-petjes en zilveren kettinkjes mijn kant op. Nike-petjes en zilveren kettinkjes, dat is een combinatie die me in een staat van alertheid brengt.
‘Moet je die rooie zien, geil broekie, hoor!’ Hun lachende gebrul hield het midden tussen het geluid van een zieke beer en een tochtige koe
In mijn jeugd op het troosteloze Drentse platteland had je ook jongens die in exact die outfit verschenen. Dat betekende nooit veel goeds. Ik wachtte op een verbale aanval, aangezien deze jongens vaak de neiging hebben om iedereen te bespotten die er niet hetzelfde uit ziet als zij. Lang hoefde ik niet te wachten, want nog voordat ze mij voorbij waren gelopen, hoorde ik iemand in een onmiskenbaar Gronings accent roepen: ‘He, moet je die rooie zien. Geil broekie, hoor!’ Wat volgde was een lachend gebrul dat het midden hield tussen een zieke beer en een tochtige koe. Mikpunt van de spot waren mijn skinny jeans. Brullend liepen ze door, onderweg nog wat studentes verbaal aanrandend. Het leek een mooie avond te worden.
Transcedental cock rock: de Rectum Raiders zijn fout, maar tegelijkertijd ook ongelofelijk goed
In VERA waren de Rectum Raiders zich aan het opwarmen. De band beschrijft hun muzikale genre als Transcendental Cock Rock. Wat dat in godsnaam inhield… ik zou er snel achter komen. Wat een lef hadden die lui. De zanger droeg een extreem korte, leren broek en voor de rest slechts een spijkerjasje. De bassist speelde in ontbloot bovenlijf, zijn benen gehuld in een panterprintlegging, en de gitarist leek rechtstreeks uit een glam-metal-band uit de jaren tachtig gestapt te zijn, inclusief lippenstift. Met nummers als My Anus Is Out Of Control, Vaseline en Oi, oi, oi, I want my Schültenbraü brachten ze het publiek in vervoering.
Na een intensief uur van een combinatie van Metal, Deutsche Schlager, springende paarden en komkommer zuigen ramden ze er de laatste akkoorden uit. Het publiek trakteerde de band op een oorverdovend applaus. Wat ik gezien had, wist ik niet zeker. Het was fout, maar tegelijkertijd ook ongelooflijk goed. Hadden de jongens van de pinautomaat dit concert maar gezien. Als ze mijn broek al geil vonden, dan wil ik niet weten hoe ze op dit concert gereageerd zouden hebben.
