Van de week voelde ik me als een figurant in de ’98-klassieker Pleasantville: langzaam uit het zwart-wit-grijze slob getrokken. Ik bekende kleur, na wekenlang in verblindende duisternis te hebben gestaard. Ik heb het over het afstudeertraject dat blijmoedige CMD-studenten zonder pardon door de strot wordt geduwd. Het toewerken naar een diploma voelt als vechten met ijsberen in Siberië, naakt, terwijl hagelstormen zich een weg bijten door je genitaliën. Met als enige verdedigingsmiddel een tandenborstel, het uiteinde gevijzeld tot een punt.
Na vier dagen in de sociale waterkoker zijn klasgenoten gezworen kameraden
Het is treurig als je je eigen opleiding niet meer herkent, dat het o zo mooie porseleinen gezichtje van het CMD van de wittebroodsweken is veranderd in dat van een puistige, tandeloze junk. Wellicht overdrijf ik, maar als ik aan mijn medestudenten vraag, sta ik niet alleen: het zoeken naar betekenis in de afstudeeropdracht is lastiger dan het ontrafelen van de mechanieken achter de relativiteitstheorie. Wie ik erover spreek maakt hetzelfde geluid als wanneer een tandenborstel tijdens het poetsen van de tong nét even de huig aanraakt.
Nou goed, er vloeide dus weer kleur. Rijkelijk. De herfst is op de helft van z’n processie en dat betekent slechts één ding: bussen vol tweedejaars CMD tijgen naar Berlijn. Studie- en inspiratiereis. Een culturele confrontatie die de artistieke sappen laat stromen en tevens dienst doet als sociale waterkoker. Na de vier dagen zijn klasgenoten meer dan ooit kameraden, zijn er herinneringen gesmeed die blijvend een plek hebben veroverd.
De Berlijnreis was een reis die ervoor zorgt dat je de opleiding niet vroegtijdig verlaat
Ondergetekende ging mee als begeleider, met als taken de studenten wegwijs maken in de stad en als aanspreekpunt fungeren tijdens het nachtleven, daar waar het niet verantwoord is de aanwezige docenten alleen met deze taak op te zadelen.
Het is een stuk lastiger om bruggen te bouwen dan af te breken. Om die reden gaat mijn waardering in tienvoud uit naar docent en organisator van de Berlijnreis: Davey Schippers. In Berlijn vloog de beste man van hot naar her. Als een octopus on speed regelde hij voor iedere student een plekje in het hotel en legde hij contact met de bedrijven waaraan we een bezoek zouden brengen. Zijn energie en niet te verwoesten goede humeur zijn een bron van inspiratie voor mij en een groot gedeelte van de aanwezige studenten.
De Berlijnreis was een reis die het mogelijk maakt om niet gillend gek te worden van een kreupele en stilletjes aan stervende opleiding. O ja, leuk feitje: Davey is ook nog eens verkiesbaar voor de partij Student & Stad. Weet je nog niet wat je gaat stemmen 21 november? Nu wel dus: nummer 10. Davey, bedankt voor alle moeite. Je hebt weer wat kleur in een verder grijze bedoening gebracht.
