Met hoofdpijn door een gebrek aan cafeïne zit ik achter mijn laptop. Ik kijk naar de vensterbank en zie de kop koude, donkere thee. Het theezakje ligt levenloos op de bodem en heeft al zijn smaak en geur uitgestort in de enkele deciliters water. Het tafereel herinnert me aan gisteravond. Een herinnering die door de vraag van het theezakje extra pijnlijk is.
Een cultuur moet wel heel diep zinken, willen theezakjes gewichtige vragen gaan stellen. Maar zo diep zijn we inmiddels inderdaad: Pickwick zet vragen op het papiertje dat aan de niet-theekant van het touwtje zit. Met zulke vragen, te vinden in de theelijn Tea Topics, wil Pickwick het ontstaan van warme gesprekken stimuleren. Naast dat het gebruik van de formulering warme gesprekken braakgevoelens opwekt, kan ik me niet voorstellen welke autistische markt Pickwick met z’n warme Tea-Topic-gesprekken voor ogen heeft.
Het zou allemaal niet zo heel erg zijn, als de theemuts het had gelaten bij die tuttige doelstelling
In mijn beleving drink je thee in twee situaties: in je eentje of samen met iemand die je kent. Ik heb nog nooit thee gedronken met iemand die ik niet of nauwelijks kende. Het enige wat daar misschien bij in de buurt kwam, was tijdens de rust van een voetbalwedstrijd waarbij we ongelukkigerwijs gedwongen waren een kleedkamer met de tegenstander te delen. Ik kan je verzekeren daar géén warme gesprekken plaatsvonden.
Nu zou dit allemaal niet zo heel erg zijn, als Pickwick het had gelaten bij de tuttige doelstelling. Maar nee, de theemuts schiet ook nog eens aan zijn eigen idee voorbij.
Waar heb je het meest spijt van? Wie wordt daar warm van?
Wat mis je het meest aan het kind zijn? Lijkt me meer iets voor koude rillingen.
Ben je gelukkig? Dat heeft meer weg van een gewapende overval.
Gisteravond werd ik weer eens geconfronteerd met mijn eigen incompetentie
Ook mij overkomt het dus. Op deze ochtend, waarop ik in plaats van koffie thee nam, confronteert de Tea Topic me meedogenloos met m’n eigen zwakte.
Welk punt aan jezelf zou je graag willen verbeteren?
Zonder narcistisch te willen klinken, durf ik te stellen dat ik over het algemeen redelijk tevreden ben met mezelf. Maar vandaag niet, helaas.
Gisteravond werd ik weer eens geconfronteerd met mijn eigen incompetentie. Naast dat ik soms de neiging heb om dingen uit te stellen, ben ik ook ongelofelijk chaotisch. Minstens één keer per dag ben ik als een dwaas naar iets op zoek. Met nog tien minuten voordat de Albert Heijn dicht zou gaan, moest ik hard fietsen om nog koffie te halen voor vandaag. Uiteraard mocht het niet zo zijn, m’n portemonnee was volkomen onvindbaar. Ik spitte alle kasten, laden en dekens door. Vergeefs. Tien minuten later vond ik hem onder de tafel, te laat, de Albert Heijn was dicht. Het zou thee worden morgenochtend.
Vandaag dus. De koude thee in de vensterbank pepert me pijnlijk in waarom ik thee drink, geen koffie.
