Na twee weken van elkaar doodzwijgen in de groepsapp, vertroeteld onder moeders hoede, zitten we weer om de tafel. Stress is van ieders gezicht af te lezen. Zes weken hadden we voor het groepsproject gekregen, toch zijn we op het punt aanbeland waar al het werk in een paar dagen moet worden gepropt. Aan het begin van de periode sprongen we als enthousiaste puppy’s om de casus heen. We zouden het groots en gestructureerd aanpakken. We zouden planningen maken en een fantastisch groepsproduct neerzetten, doordacht en strak vormgegeven. Allemaal leugens.
We bezweken één voor één in de verlokkingen en verleidingen van de afleiding
Op dit moment zijn we doordrenkt van irritatie. Niemand peurt nog een sprankje plezier uit dit project. In de tijdspanne van zes weken brokkelde de motivatie stukje bij beetje af. We bezweken één voor één voor de verlokkingen en verleidingen van de afleiding. Samen met het concentratievermogen van een fruitvlieg, zorgde dit ervoor dat we belandden in de neerwaartse spiraal van uitstelgedrag.
Gestimuleerde productiviteit werd aan de kant geschoven en vervangen voor leukere onderwerpen. Het ging ongeveer als volgt: Oké, jongens, nu gaan we echt hard aan het werk, maar nog even wat anders… wie heeft Expeditie Robinson al gezien? Als we niet deelnamen aan de eindeloze gesprekken, bogen we onze nekken en werden onze gezichten wit verlicht.
We schoven het werk voor ons uit en ik maakte mezelf wijs dat we in de kerstvakantie zouden knallen
In de weken die voorbij sleten, probeerden we de schakelketting van afleidingen te doorbreken. We wezen teamleden aan die de rust moesten bewaken, we schakelden zoemers in die afgingen zodra we afdwaalden. Aangezien dit niet werkte, opperde ik maar om een schokapparaat te gebruiken, maar dit voorstel werd afgewezen.
Hoe meer we het werk voor ons uitschoven, hoe meer ik me mezelf ervan overtuigde dat we in de kerstvakantie zouden knallen. Opnieuw: allemaal leugens. Niks kon de motivatie op gang krijgen. Pas vandaag kwam er iets om de hoek kijken wat dat wel kon: de naderende deadline… van overmorgen. Dit betekent dat de nachtrust moet worden vervangen voor all-nighters.
Gestrest betreedt de groep de werkruimte in de van OlstToren. De ruimte is volgepakt met groepen studenten, achter hun laptop zitten ze verwoed in overleg. Ook hun blikken verraden deadline-wanhoop. Op de één of andere manier is het geruststellend om te weten dat we niet de enige zijn.
