Het is zo makkelijk. Als je tien hele minuten op één rozijn moet kauwen, erin moet knijpen, hem tegen je lippen moet wrijven en de textuur in het licht moet inspecteren… dan ligt het voor de hand om te zeggen dat je hier te maken hebt met het zoveelste geval van een alternatieve nepgeneeskunst, van kwakzalverij.
Mindfulness heet het. En het afstempelen als infantiel is zo makkelijk. Ik zeg niet dat ik het met plezier deed en de meerwaarde moet ook nog komen, maar mindfulness is geen training als die voor voetballen, je leert het niet alleen als je ermee bezig bent. Mindfulness is a way of life. In een notendop dwingt mindfulness je om in het hier en nu te leven. Merkwaardig was dat het mij vooral achteraf bezighield, in ieder geval meer dan op het moment zelf.
Het is te makkelijk om te zeggen dat mindfulness voor zweefteven is… nou, gíng het maar over spiritualiteit
In de therapie richt je je aandacht op je ademhaling. Die is er immers altijd en altijd in het heden. De holistische benadering van mindfulness omarm ik, maar makkelijk is de uitvoering niet. Rust vinden in het heden is moeilijk wanneer je de mentale reuring van het verleden en de toekomst als bagage overal mee naartoe sleept. Die bagage weegt zwaar, ook bij de groepssessie waarin we rozijnen ontleedden.
Het is de kunst van de mildheid om jezelf toe te staan dat je gedachten afdwalen. Het is niet erg wanneer je denkt: kerel, kijk voor je, ik ontleed hier gewoon een rozijn. Zolang je vervolgens maar weer verder gaat met ontleden.
Het is zo makkelijk om te zeggen dat mindfulness voor zweefteven en vliegreutjes is. Ging mindfulness maar over spiritualiteit. Ging mediteren maar wat vaker over transcendente sensaties. Dan had ik net wat vaker een excuus om te zeggen dat het niet aan mij besteed is. Maar zo makkelijk is het dus niet. Als je het goed doet is mindfulness de pijnlijke confrontatie met je eigen onrust, je eigen ik en je eigen interpretatie van wezenlijk alles.
Het staat niet vast wát je eruit haalt, maar wel dát je er wat uit haalt
Aan het begin van alle verandering ligt inzicht ten grondslag. Of de mindfulness-sessies in al hun furie me nou wat brengen door me een rozijn te laten ontleden, is in directe zin onduidelijk. Echter, als ik er een meta-analyse op loslaat, kan ik sinds de sessie van vorige week aan vrijwel niets anders meer denken dan aan het ontleden van een rozijn en hoe ongemakkelijk ik me daarbij voelde. Dat zegt misschien wel meer over mij dan ik ooit had verwacht van zo’n training. Mindfulness brengt je wat je erin steekt. Dat is net zo zweverig als het effect van de trainingen. Het staat niet vast wát je eruit haalt, maar wel dát je er wat uit haalt.
Het mindful verorberen van de rozijn kostte me tien minuten.
