Vrouwen komen van Venus en mannen van Mars. Het is een oude stoplap, maar ik heb geen keus, sommige clichés zijn nu eenmaal waar. Onbegrip tussen de seksen leidt vaak tot conflicten, maar in mijn geval vooral tot vragen.
Waarom vinden vrouwen kleine verpakkingen schattig? Een pakje yoghurt van 250 milliliter! Het is onpraktisch en relatief duurder. Hoe kun je zoiets schattig vinden? Een niemendallerig product, een stuk karton met een witte substantie erin. Zuivel, desnoods, maar schattig?
Een klein potje met gerookte kippen-levers, vinden jullie dat ook schattig?
Waarom kennen de leden van de andere kunne überhaupt persoonlijke kenmerken toe aan consumptiegoederen? Dames, vinden jullie een klein potje met gerookte kippenlevers ook schattig? Ik weet het niet, maar misschien verzinnen jullie meteen een verhaal bij kleine verpakkingen. Zo van dat die kleine verpakkingen bestemd zijn voor baby’tjes en lieve kleine kinderen. Dat brengt wellicht een begin van logica in het verhaal, maar leidt tegelijkertijd tot andere complicaties. Kinderen willen alleen snoep en voor zover ik weet, kopen baby’s niks.
Een mooie combi van wit, blauw en groen, het karton was stevig, maar sierlijk afgewerkt
Het kán niet, lieve, kleine, schattige dingetjes, vertederende zuivelproducten. Met zulke vaste overtuigingen en onwankelbare waarheden houdt een man zich staande in deze barre wereld. Maar soms is er dan ineens een kracht die het heelal dan ineens weer evenwicht brengt.
Mijn vriendin was terug met de boodschappen. Terwijl ze ze uitstalde, viel m’n oog op een pakje sojamelk. De verpakking was een mooie combinatie van wit, blauw en groen, het karton was stevig, maar sierlijk afgewerkt. Het was… schattig?
Voordat ik het doorhad, was het eruit. Ik had het zelf pas in de gaten toen ze me verbaasd aankeek.
‘Zei je aahw?’
Ik wilde het ontkennen, maar het was onmogelijk. Het was gebeurd. Een kreuk in mijn mannelijkheid en een deuk in m’n ego. Aahw, had ik gezegd, en ik weet nog steeds niet waarom.
