Scriptie versus Netflix.

Afstuderen, scriptie schrijven… het vergt heel wat discipline. Met een paar bijvakken die nergens op slaan, heb ik in principe zeven dagen per week die ik naar eigen wens kan invullen. Niemand die om een uur of negen aan de telefoon hangt met de vraag waar ik blijf, niemand die op vrijdag graag een weekverslag van mij wil zien. In het begin ben ik streng voor mezelf geweest, maar de laatste paar weken ben ik in een patroon gevallen dat er niet fraai uitziet…

De 2do list naast mijn laptop schreeuwt moord en brand en de klok vertelt dat het bijna lunchtijd is

Moeizaam stap ik veel te laat uit bed. Uit gemakzucht trek ik mijn favoriete chilltrui en absurd lelijke badstoffen sterretjesbroek aan. Ik improviseer een lui ontbijt en zet een kopje thee. Voor ik het weet, begin ik aan de derde aflevering van The Fall. Met een groot schuldgevoel kies ik skip intro, terwijl de 2do list naast mijn laptop moord en brand schreeuwt. De klok vertelt me dat het bijna lunchtijd is. Dan kan ik net zo goed nog even doorkijken, want het is ook onhandig om nu een half uurtje te werken en dan weer te moeten stoppen om te eten, toch?
Met mijn ziel onder de arm pauzeer ik Netflix. Ik rek mijn harkerige lichaam uit en slenter van de ene kant van m’n kamer naar de andere. Wat ik hiermee wilde bereiken? Geen idee. Ik slaak een diepe zucht, en loop terug naar het vertrouwde plekje achter mijn laptop, onderweg werp ik een blik in de koelkast. Ik schuif een bakje cherrytomaatjes opzij en tot mijn grote geluk vind ik een blikje cola. Wat een prachtig lichtpuntje op deze waardeloze dag!

Hoe verder ik in The Fall kom, hoe meer ik me erger aan de personages en aan mezelf

Inmiddels is lunchtijd allang verstreken, de middag kruipt voorbij. Voorspelbaar: ik heb nog niet gegeten, want de deal was dat ik ná het eten zou beginnen met studeren. Hoe verder ik in de serie kom, hoe slechter mijn humeur wordt. Ik begin me te ergeren aan de personages, maar nog meer aan mezelf. Ik scroll op mijn telefoon, staar wezenloos mijn kamer in en zie mijn treurige reflectie in het raam. Schaam je, schaam je diep!
Tijd om na te denken over avondeten… De koelkast is mager gevuld. Maar, ga ik me dan fatsoenlijk aankleden en hélemaal naar de supermarkt lopen? Dan had ik dat ook wel een uurtje of zes eerder kunnen doen, om daarna te gaan studeren in de bieb. Nee, dan houd ik dit gedrag liever stug vol. Ik verplaats mijn laptop naar mijn bed, en bestel uit pure gemakzucht de eerste pizza die ik tegenkom. Weer een dag voorbij, en de enige conclusie die ik kan trekken is: dit waardeloze gevoel bevalt me niks, morgen ga ik écht studeren.