In de wachtkamer van de afdeling Traumatologie in het UMCG bladerde ik door de Flair. Ik bleef hangen bij een interview met Tygo waarin de gevierde acteur verklapt dat hij een gezinnetje wil. Mijn aandacht ging echter niet zozeer uit naar de kinderwens van Tygo, maar naar zijn broek. De acteur droeg er stoere kisten, een nonchalant shirtje en een quasi-geile blik bij. Tijd om me in die broek te verdiepen had ik niet, want Herr Dokter Wendt wilde naar mijn knietjes kijken. Opeens zag ik ze overal opduiken. Vooral in de trendy bladen. Een soort kruising tussen een tricot pyjama, een joggingbroek en een legging. Hij heeft zelfs een naam: megging. Vroeger het handelsmerk van Mick Jagger en andere oude glamrockers en verder voorbehouden aan balletdansers en sporters. Nu al dé modemisser voor de man van 2013. De megging schijnt een logische opvolger van de skinny jeans voor mannen te zijn, aangezien die oncomfortabel zitten en zelfs slecht voor de gezondheid cq de zaadproductie blijken te zijn.
Op de redactie lokt de megging de nodige hilariteit uit. Stagiaire B vindt dat ‘men loose their masculinity’. Collega R vindt dat er iets te raden over moet blijven, studentschrijver H wil het niet eens zien, de megging bezorgt vormgeefster R kippenvel, terwijl de heren denken dat ie wel gaat wennen, de megging.
Zelf vind ik het een lachertje, die jongenslegging. Of je de jongen nu aantrekkelijk vindt of niet, je blik blijft hangen op de bobbel of het bobbeltje in de tricot maillot. Net als bij de Raboploeg, Epke Zonderland of Sven Kramer. De strakke sportsuits zijn naast de aerodynamiek toch vooral bedoeld om kijkers te lokken.
Heren, de legging voor dames is al een gruwel, maar laat deze vorm van emancipatie in godsnaam aan ons voorbij gaan. Voor mij staan meggingmannen letterlijk voor paal.
TREND: de megging
