Het is best wel gek hoe eten een sociaal ding is. In principe zou je zeggen dat het verorberen van voedsel vooral noodzaak is, je moet het doen om te overleven. Dat dat overleven leuker gemaakt kan worden met wat smaak, is ergens wel logisch. Dat we liever samen eten dan in ons eentje is echter weer niet zo logisch. Want als je denk aan een soort oermens, is het dan niet veel beter om je eten niet te hoeven delen?
Eten als date-ding is raar, als je date drie keer niks is, zit je best lang aan elkaar vast
Ik heb altijd het idee dat eten maken voor één persoon wordt gezien als iets zieligs. Alsof je eigenlijk ergens een andere persoon vandaan moet toveren om mee te kunnen eten. Dat je daarom een berichtje stuurt naar je vrienden, huisgenoten of die ene random Tinder-match.
Ook raar is eten is als date-ding. Als je date drie keer niks is, zit je best wel een lange tijd aan elkaar vast. Dan zwijg ik nog over tafelmanieren, merkwaardige eetgeluiden en onhandig geknoei. Als je het goed bekijkt is eten nou niet echt een charmante activiteit.
Samen eten vind ik best wel tof, met een groep al helemaal, maar alleen eten is geen ramp. Iedereen doet het weleens en je hoeft echt geen zielige magnetronmaaltijd te nuttigen. Sterker nog, wie echt los wil gaan, kan zelfs alleen uit eten gaan.
Ik voel me een soort van rebel, oké, dat klinkt een beetje sneu, maar toch…
Toegegeven, toen ik deze week een zieke craving had naar noodles, twijfelde ik wel. Naar een restaurant? Pasta-plek X is makkelijker, want dat is sociaal nog wel zo’n beetje geaccepteerd. Maar daar hebben ze geen noedels. Waarom niet gewoon een maaltijdsalade scoren bij de Appie? Maar toen zag ik zomaar ineens een noodleparadijsje, restaurant Konbu, en ik dacht: het boeit me helemaal niks.
‘Zoek maar een plekje uit, wacht je nog op iemand?’
Ik schud mijn hoofd, geef mijn gastvrouw een complimentje over haar geweldige tatoeages en loop naar een tafeltje voor twee. Ineens voel ik me een soort van superheld. Ik bedoel, overdrijven is een vak waar ik heel erg goed in ben, maar er is niks meer over van het gevoel dat dit iets zieligs is. Ik voel me zelfs een soort van rebel. Oké, dat klinkt wel een beetje sneu, maar toch, beter kan ik het niet omschrijven. Een rebel, een held, een noodlequeen. Per ongeluk krijg ik een gratis extra grote portie. Als dat geen teken is dat alleen uit eten gaan een goed ding is, weet ik het ook niet meer.
Foto: Moshe Cytter
