De eerste dag doe ik nog moeite voor alles. Ik probeer er acceptabel uit te zien, neem een collegeblok mee en een pen en ik vecht tegen mijn grote liefde voor koffie door niet elke vijf minuten naar de machine te lopen. Mijn klasgenoten krijgen de kans om tegen me te praten, want ik verstop me niet in het donkerste hokje van de collegezaal.
Dit jaar zal het niet anders zijn dan andere jaren. Al snel zal ik in de dagelijkse sleur vervallen en dat is helemaal prima. Ik hou van chille kleding, ik heb die laptop niet voor niets en stoppen met koffie… ben je gek geworden? Wel wil ik dit jaar iets meer openstaan voor andere studenten.
Nederlandse etiquette: elkaar stilzwijgend negeren
Het was een regenachtige dag (want Nederland). Ik liep wat rond te neuzen in een winkel in Amsterdam toen buiten een bui losbarstte. Het kwam met bakken uit de hemel. Niks subtiele spetters, het was een kolkende zee die maar niet wou stoppen. Ik besloot om de bui binnen af wachten, want ik had geen paraplu en al helemaal geen regenjas. De jongen die naast me kwam staan ook niet.
Ik verwachtte de Nederlandse etiquette: elkaar stilzwijgend negeren met heel misschien een opmerking over het slechte weer. Maar deze jongen, een Australiër, begon een gesprek. Het was zijn laatste dag in Amsterdam voordat hij weer door zou reizen in Europa. Voordat we het doorhadden sloot de hemel z’n sluizen. De zee voor ons veranderde in kleine plasjes water.
Niet eens echt besproken liepen we automatisch samen naar buiten. We begonnen aan een wandeling langs alle plekjes van Amsterdam. We spraken over van alles. Over de verschillen tussen Sydney en Amsterdam en de Instagram van de hond van zijn zus. Af en toe speelde ik voor tourist guide om hem de mooiste plekjes van de stad te laten zien. Met de mooiste plekjes bedoel ik mijn favoriete ramen-plek (Ramen-Ya!), want van uren lopen hadden we honger gekregen.
En zo ging mijn dagje Amsterdam verder, tot het fluiten van de machinist me vertelde dat ik m’n trein op het nippertje had gehaald.
In plaats van één koffie voor jezelf te halen in de pauze, kun je er ook twee halen
Er zijn zoveel mensen die we niet kennen. Mensen aan wie we geen aandacht besteden, omdat het dagelijkse leven ons in z’n greep neemt. We slepen ons naar de collegezalen zonder ook maar een ander aan te kijken. Onze stembanden blijven ongebruikt en de vraag wat iedereen nou van het nieuwe seizoen van Stranger Things vond, wordt net zo’n mysterie als de show zelf.
Nu bedoel ik natuurlijk niet dat we kennismakingsgesprekken moeten voeren tijdens college. Nee, tijdens college letten we braaf heel goed op. Maar in plaats van één koffie voor jezelf te halen in de pauze, kun je er ook twee halen. Eén voor jezelf en één voor een random klasgenoot. (Als ík dan die random klasgenoot blijk te zijn, krijg je natuurlijk bonuspunten.)
