Theo Driessen vierde successen met smartlapband Diep Triest. Maar het succes eiste z’n tol. Inmiddels heeft de 59-jarige zanger de weg omhoog gevonden. In september begon hij met de opleiding Ervaringsdeskundige in Zorg en Welzijn.
Theo Driessen weet het zeker: ‘Optreden met Diep Triest is niet meer het doel. Het is leuk als een zaal uit z’n dak gaat. Maar dat is vluchtig. Want het is steeds weer: op naar het volgende optreden. Dat gaf me op een gegeven moment niet genoeg voldoening meer. Bij mijn studie aan de Hanzehogeschool is dat anders. Je moet nadenken, je hebt teamoverleg, je moet samen problemen aanpakken.
‘Ik heb jarenlang ervaring met psychische zorg. Vier burnouts heb ik gehad, dan weet je wat psychische kwetsbaarheid is. Die ervaringen wil ik gebruiken als hulpverlener. Ik wil de cliënten verder helpen. Ik loop achttien uur in de week stage bij LIMOR, een hulpverleningsinstelling in Veendam. Daarnaast studeer ik op de Hanzehogeschool, de ene week heb ik fysiek les en de andere week online.
Mijn zoons Bram en Pim zijn ook eerstejaars
‘Ik vind het ontzettend leuk om weer te studeren. Het is leuk om studenten te ontmoeten. De jongste van mijn klas is 23, ik loop tegen de zestig. Er is een mooie groepsdynamiek. Voor de opleiding Ervaringsdeskundige in Zorg en Welzijn studeer je met elkaar. Onze ervaringen staan voorop. We beleven de studie met elkaar en het gaat ook óver elkaar. Intense leerstof met intense mensen. Prachtig.
‘Mijn zoons studeren ook. Bram is eerstejaars Bedrijfskunde en mijn zoon Pim, die parttime bij me woont, zit in het eerste jaar Built Environment. Hij zit momenteel voor z’n tentamens, mooi is dat, vader en zoon, samen aan het werk. Onze studeerkamers zijn naast elkaar.
‘In 1980 verhuisde ik van Den Haag naar Groningen. Eén van de beste keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Op mijn zestiende ben ik van huis weggelopen. Ja, een moeilijke jeugd. Ik woonde in een kraakpand in de Schilderswijk en zat op het atheneum. Een vriendinnetje van me werd aangenomen op het Conservatorium van Groningen. Ik ben achter haar aangehobbeld.
Het waren tropenjaren met Diep Triest
‘In Groningen woonde ik met driehonderd leeftijdsgenoten in het oude RKZ aan de Verlengde Hereweg. Dat was toen nog gekraakt. Ik wilde maatschappelijk werk gaan studeren, of jongerenwerk. Maar in die tijd kon je gratis een eenjarige cursus Informatica volgen, met de garantie op een baan. Niemand had verstand van computers en mij kwam het zo aanwaaien. In het land der blinden is eenoog koning. Voor een commercieel opleidingsinstituut gaf ik bedrijfscursussen, bij de AKZO, de Gasunie, noem maar op.
‘Vanaf 2000 maakte ik tropenjaren met mijn band Diep Triest. Dat was echt topsport en veel geld verdienen. Ik deed veel. Optreden gaf slechts tot op zekere hoogte voldoening. We deden 120 optredens per jaar, ik presenteerde het televisieprogramma Groeten uit Appelscha, verzorgde een radioprogramma en schreef columns. Allemaal heel jachtig. Inderdaad, topsport.
‘Ik word een podiumbeest genoemd. Maar op de achtergrond… ik kreeg burn-outs en psychische problemen. Dat gebeurt als je dingen doet waarvan je niet echt gelukkig wordt. Geld maakte toen allesbehalve gelukkig. Ik kreeg angststoornissen. In september 2018 kreeg ik mijn vierde en laatste burn-out. Die duurde wel een jaar.
Dat ik zelf angststoornissen heb gehad werkt, gek genoeg, in mijn voordeel
‘Vrijwilligerswerk voor de belastingtoko bracht me er uiteindelijk weer bovenop. Ik zocht naar dingen die structuur in m’n leven konden brengen. Een opleiding zou daarbij kunnen helpen. Ervaringsdeskundige op de Hanzehogeschool, dat leek me echt iets voor mij. Een open sollicitatie leidde tot een gesprek bij LIMOR, een hulpverleningsorganisatie die een beschermende woonsituatie biedt aan twintig mensen met een psychische kwetsbaarheid die gepaard gaat met alcohol- of drugsproblemen. Tot mijn vreugde werd ik aangenomen. Ik weet wat de doelgroep voelt en dat schept een band.
‘Dat ik zelf angststoornissen heb gehad werkt, hoe gek het ook klinkt, in mijn voordeel. Deskundigen weten vaak niet hoe het voelt. Als ik praat met cliënten dan weet ik waarover ze het hebben. De ervaringen tot nu toe zijn heel positief. De cliënt staat centraal. Er is veel passie en individuele aandacht. De therapie is er één van laten gaan en nabij zijn. Ik zeg: ga wat ondernemen. Leid af. In een veilige sociale omgeving en met een nuttige dagbesteding. Ik houd de cliënten voor: ga wat doen, ga uit die bubbel van je angst. Het is zorgen en weer loslaten. Zinvolle afleiding zijn de toverwoorden voor het herstelproces. En ervaringsdeskundigheid is een coming item. Genezen is niet het doel op zich. Een zo goed mogelijk leven, dat is het streven.’
Ik gun iedereen de ervaring om een tijdje te moeten leven op het minimum
Onlangs verscheen er van Theo Driessen toch weer een cd. Op Terug staan drie nummers die hij zelf schreef. Liedjes over onmogelijke liefdes en een lied van hoop, een lied dat mensen een hart onder de riem wil steken: Als je jezelf maar niet vergeet.
‘Ze kwamen als vanzelf uit de pen rollen’, zegt hij.
‘Na m’n laatste burn-out heb ik alle optredens moeten afzeggen. Ik heb mijn huis en auto verkocht en moet van een minimuminkomen rondkomen. Dat is heel spannend, maar ook erg leerzaam. Hoe goed hebben wij het wel niet? Iedere dag kijk ik hoe ik binnen het budget kan blijven. In de tijden van Diep Triest verdiende ik goed. Dat is nu anders. Ik gun iedereen de ervaring om een tijdje te moeten leven op het minimum. Nou, niet iedereen, een bijstandsmoeder met drie kinderen zou echt meer geld moeten krijgen.
‘De hele wereld ligt voor me open. Dat perspectief had ik niet toen ik geld had. Toen was mijn beeld van de toekomst zwart. Zonder toekomstperspectief. Andere mensen van mijn leeftijd beginnen na te denken over hun pensioen. Ik denk nu juist aan mijn nieuwe werk. Nog acht jaar te gaan. Voor mij is er alleen maar een weg omhoog.’
