De Noorderkerk lijkt op een wintercamping. Matrasjes, yogamatjes, slaapzakken, dekbedden, kussens en fleecedekens liggen zij aan zij. Twee Bösendorfer concertvleugels prijken als glanzende zwarte zwanen in het centrum van de kerk. Het publiek nestelt zich rondom de piano’s om de muziek zo intens mogelijk te beleven. Een enkeling heeft zelfs een plekje onder de vleugels weten te bemachtigen. Op 18 december sluit Studium Generale 2012 af met Canto Ostinato, een minimalistisch modern klassiek stuk, gecomponeerd door de op 25 november overleden Nederlandse componist Simeon ten Holt. Canto Ostinato is gemaakt voor twee tot vier piano’s en is een betoverende trip van negentig minuten met variaties op een terugkerend thema. Sandra en Jeroen van Veen hebben het stuk niet meer gespeeld sinds het overlijden van Ten Holt. Als ze in hun witte kleding achter de zwarte vleugels plaatsnemen, kun je een speld horen vallen. Het publiek sluit de ogen als de magische klanken van de vleugels de ruimte vullen. Ik kruip nog wat dieper onder mijn wollen deken. De pianisten laveren door het stuk, dat bestaat uit 106 secties en een aantal maten dat ze naar eigen inzicht kunnen herhalen. Het echtpaar Van Veen heeft voortdurend oog- en oorcontact. Het lijkt alsof iemand het stuk leidt, maar het tegendeel is waar. Canto Ostinato kent geen leiding. Pure improvisatie op een terugkerend thema. De pianisten bouwen de spanning langzaam op tot je kunt wegglijden in totale ontspanning. De meditatieve klanken van Canto Ostinato en de zangerige melodie maken dat de tijd lijkt stil te staan. Als na anderhalf uur de klanken van de twee Bösendorfers verstommen, lijkt de tijd te zijn verdampt. Ondanks dat mijn botten op het akelig dunne yogamatje de kille kerkvloer genadeloos raken, had deze wonderschone ervaring nog uren mogen duren.
