Kunstacademie; daar klodderen ze de hele dag met verf, daar houden ze allemaal van protesten en ze dragen bijzondere kleding. Ja, maar nee.
Ja, er wordt elke dag geschilderd (niet geverfd!) maar lang niet door iedereen. Toen er flutkoffie in de kantine kwam was er een gezellige boycot. En bijzondere kleding, het is maar wat je gewend bent. Afgelopen week had ik mijn halfjaarlijkse bezoekje aan het Zernike en ja, ik had wel het gevoel dat ik lichtelijk uit de toon viel. Een nette broek plus overhemd zal opvallen op Minerva. Maar a. wat maakt het uit? En b. dit is natuurlijk generaliseren van heb ik jou daar.
Wat is de kunstacademie dan wel? Heel kort door de bocht; als lijn 15 het Zuiderdiep opdraait, kijk naar rechts, die bouwput ingepakt in groene stof, dat is Minerva. Het is een deel van de Hanzehogeschool of mensen daar nu blij mee zijn of niet. Het concept ‘kunstacademie’ spreekt vaak tot de verbeelding, maar wat er nu echt gebeurt is een raadsel. Of dit nu komt door de afstand van het Zernike of dat er nauwelijks studenten waren uitgenodigd bij de opening van de Praediniussingel (ook onderdeel van Minerva).
Elke school (skoel) heeft zijn eigen cultuur, met subcultuurtjes. Zo ook Minerva, het gaat er bij theatervormgeving anders aan toe dan bij autonoom (autonoom beeldende kunst) maar er is een overkoepelende sfeer. Eigenlijk net zoals bij elke andere opleiding. Daarnaast is Minerva slechts een deel van de kunstacademie, het Conservatorium en de Popacademie vallen er ook onder. Maar voor mij is Minerva dat groene ingepakte gebouw, waar je iedereen bij de voornaam noemt. Waar Jelle (fotografie) je soms vergeet (prima, altijd genoeg te doen) en dan heb je recht op taart. En waar de koffie, nu wel gelukkig, lekker is.
Marie van Linschoten is tweedejaars Theatervormgeving en schrijft wekelijks een column over kunstacademie Minerva.
