Rust zacht, Marlotte

Anderhalf jaar geleden mocht ik meevliegen met Marlotte Dingemans. De opleiding Air Pilot & Management wilde graag dat we wat aandacht gaven aan hun eerste lichting afgestudeerden. Ze wisten ook al wie de beste representant was: Marlotte. Wij wilden de opleiding graag aandacht geven, maar op één voorwaarde: geen ‘gewoon’ interview. We wilden per se meevliegen om niet alleen te horen over haar passie, maar het ook echt te voelen.

We ontmoetten Marlotte op vliegveld Eelde en meteen was duidelijk waarom de opleiding haar naar voren had geschoven. Ze was spontaan, slim, mooi, grappig en stoer. Voor haar was het waarschijnlijk gewoon één van haar vele vluchten, maar ik was danig onder de indruk. Van het geluid, het gevoel, het uitzicht, maar vooral van Marlotte. Zo kalm, zo precies, en volledig in control.

Vanochtend werd de redactie gebeld door het Algemeen Dagblad. Ze vertelden dat Marlotte één van de slachtoffers van de vliegtuigcrash in Dronten was. Ze vloog zelf niet die dag, maar ging mee als passagier. Geschokt en vol ongeloof hoorden we het verhaal aan.

Er zijn mensen die, zelfs na één ontmoeting, een onuitwisbare indruk achterlaten. Marlotte was zo iemand. Ons medeleven gaat uit naar haar familie en vrienden.

Lees na de lees verder de reportage uit 2011

Marlotte Dingemans is manager én piloot

Een echte speed devil

Marlotte Dingemans hoort bij de eerste lichting afstudeerders van de opleiding Air Pilot & Management. Ze werkt nu op de KLM-afdeling die zich bezighoudt met de-icing van vliegtuigen, maar ze staat ook op de wachtlijst voor nieuwe piloten. Om in vorm te blijven maakt ze zo veel mogelijk vlieguren.

 ‘Waar blijft ie nou?’ Marlotte Dingemans loopt nerveus rond. Ze zet de scanner aan om te horen waar de Beech Baron 58 zich bevindt. Nog geen teken van leven. Ze loopt de kamer uit.

‘Lotte, hij is geland!’

Eindelijk, daar is ie. Half vijf, net op tijd, want het vliegtuig moet nog gecontroleerd worden en stipt om zes uur moet ze weer aan de grond staan. ‘Afspraken met de omwonenden’, legt Marlotte uit. Ze is niet alleen nerveus omdat ze haar uurtje vliegen maximaal wil benutten, maar ook omdat ze er gewoon enorm veel zin in heeft. Vliegen is haar leven. Ze werkt al voor de KLM, al is het nog niet als piloot maar op kantoor. De crisis heeft ervoor gezorgd dat de  vraag naar piloten flink gedaald is. Marlotte staat op nummer 205 van de wachtlijst. Ze moet dus nog even geduld hebben, al heeft ze zich ook aangemeld voor de selectie van Lufthansa. Misschien gaat het daar wat sneller, je weet het nooit. Tot die tijd moet ze in ieder geval zo veel mogelijk vlieguren maken, om te trainen.

Vliegende vader

Vandaag is zo’n trainingsdag. Ze is helemaal naar Eelde gekomen om een uurtje bij te spijkeren. Logisch dat ze niet kan wachten tot ze in de cockpit zit. 

Tijdens het wachten vertelt ze dat de passie in de genen zit. Haar vader was ook piloot bij de KLM. Nu is hij met pensioen. ‘De eerste keer dat ik met hem meevloog, was het al duidelijk’, zegt ze. ‘Dit wilde ik ook.’ De vier studenten in de kamer knikken begrijpend. Drie van hen hebben ook een vliegende vader.

Tijd om naar buiten te gaan. Marlotte moet de Beech Baron (‘een echte speed devil, hij haalt zonder moeite driehonderd kilometer per uur.’) zelf helemaal controleren. Doen de lichten het? Nee, het linker taxilicht is kapot. Dan een rondje om het vliegtuig om te kijken of alles goed vast zit. Als een volleerd monteur checkt Marlotte het oliepeil, de warmte van de snelheidsmeters en als laatste het landingsgestel. ‘Het is allemaal very, very old school‘, lacht ze.

Dan moet ze zich nog eenmaal binnen melden voor een briefing met vlieginstructeur Jeletich.

‘Wanneer ben je afgestudeerd?’, vraagt Jeletich. ‘In februari van dit jaar’, antwoordt Marlotte. Maar sindsdien heeft ze wel aardig wat vlieguren gemaakt. Waar, vraagt Jeletich zich af. ‘Bij de Gooise Zweefvliegclub in Hilversum’, zegt Marlotte, ‘ik moet de zweefvliegtuigen de lucht in slepen.’ Jeletich lacht. ‘Wist je dat ik daar ook begonnen ben? Maar dat is lang geleden, in 1984, toen was jij nog niet eens een gedachte.’

‘Maar to-the-point, wat wil je zometeen gaan doen?’, vraagt Jeletich. Het lijkt een afgesproken code om over te gaan op een andere taal, want ineens vliegen de vliegtermen over tafel. Manual take-off, unusual attitude, circling, een paar approaches en een go-around… En met deze wind, richting Victor Zulu. Natuurlijk. Maar Marlotte wil vandaag vooral een noodscenario oefenen. Ze gaat doen alsof de motor in brand staat en dus op half vermogen vliegen.

 Motorbrand

Tijd om de lucht in te gaan. Marlotte leest in razend tempo een enorm aantal gegevens op. Dan valt er een stilte. ‘Niet goed?’, vraagt Marlotte twijfelend. ‘Ja, nee, ik luister’, zegt Jeletich. ‘Zijn er nog vragen?’, vraagt Marlotte geheel volgens protocol. ‘Ja. Haal je wel eens adem?’, geint Jeletich.

Als de motoren aan staan en de toren toestemming heeft gegeven, rijdt Marlotte het vliegtuig richting de startbaan. Jeletich gaat ondertussen alle metertjes af. ‘Checked!’, roept Marlotte, ‘Checked! On! Confirmed! On! Off! On!’

‘Zeg, Marlotte, doe je ook aan sport?’, vraagt Jeletich ineens. ‘Hardlopen? Ja, ik zie het.’ ‘Hoezo?’ vraagt Marlotte verbaasd. ‘Je rijdt veel te hard, je hebt de wind vol op de tail.’

Marlotte remt een beetje af en rijdt de startbaan op. Een korte snelle aanloop en de Beech Baron zweeft boven Eelde. Er staat een flinke wind, dus het vliegtuigje gaat aardig tekeer. Marlotte lijkt het weinig te deren. Ze doet haar oefeningen zonder problemen.

Opeens komen er berichten door van de vliegtoren. ‘Flinke stress daar’, lacht Jeletich. ‘Er loopt een hert op de startbaan.’ Gelukkig is het probleem snel opgelost, want Marlotte moet haar eerste landing maken. Met ‘motorbrand’, dus op halve kracht. ‘Er staat een intense tailwind‘, zegt Jeletich, ‘we moeten ontzettend hard gaan zakken nu.’ Het vliegtuig daalt tot vlak boven de weilanden. ‘Pak het glijpad op’, instrueert Jeletich rustig. Vlak voor de landing trekt Marlotte het vliegtuig hard op. Weer de hoogte in. Ze is niet helemaal tevreden met de oefening. Hopelijk gaat de tweede, echte landing beter. Er is ook haast bij, want het vliegtuig moet volgens de regels om één minuut voor zes weer aan de grond staan en het is tien voor zes.

Debriefing

Nog één rondje over Groningen en dan zet Marlotte het vliegtuig zachtjes aan grond. Nog even debriefen met de vlieginstructeur en dan zit de les er op. ‘Vliegen kun je wel, heel goed zelfs,’ zegt Jeletich. ‘De kleine dingetjes die fout gingen, hebben te maken met de automatismen die je mist bij dit toestel. Daar kun je maar één ding aan doen: trainen, heel veel trainen.’

Als Jeletich opstaat om weg te gaan, moet hij toch nog even iets aan de meegevlogen journalist en fotograaf kwijt. ‘We doen er simpel over, maar het is een hele kluif, dat vliegen.’

We knikken. Daar valt helemaal niets aan toe te voegen.