Bij de dood van Liam Payne: het gekke fenomeen fame

Liam Payne is dood. Het doet Maaike meer dan dat ze had gedacht. Want Liam staat op lange lijst van jong gestorven beroemdheden. Wtf, hij is er zo één.

Op de ochtend van 17 oktober kreeg ik een appje van mijn nichtje. Liam Payne is dood. Mijn eerste reactie was: wtf, is hij er nu zo één? Liam Payne was één van de vijf leden van de boyband One Direction (die in 2016 uit elkaar ging). De tien jaar jongere versie van mezelf was stiekem wel gecharmeerd van deze jongens.

Bekende mensen worden soms opgehemeld, alsof ze goden zijn

Wtf, hij is er nu zo één. Liam staat in het rijtje van Avicii, Amy Winehouse, Heath Ledger, Kurt Cobain en vele anderen van wie de dood verband hield met alcohol, drugs, medicijnen en de druk van fame.
Bekende mensen worden soms opgehemeld, alsof ze goden zijn. Ze worden vereerd en achtervolgd door hordes fans en paparazzi. Als je nuchter naar deze situaties kijkt, kan ik er met mijn hoofd niet bij. In vredesnaam, waarom doen we dit? Die gillende tienermeisjes tijdens de concerten van One Direction, waar is zoiets voor nodig?

Beroemd zijn en alles wat daarbij komt kijken, maakt het leven eenzaam. Niet meer fatsoenlijk over straat kunnen. Niet meer weten wie je kunt vertrouwen. Wie vindt jou echt aardig en wie doet alsof? Je hebt alle geld van de wereld, maar je weet niet wat je ermee moet doen. Je wordt geleefd. Van optreden naar optreden, van kick naar kick.

In plaats van tussen de goden op de Olympus sta je in de wachtrij voor Hades, de god van de onderwereld

Maar als je in een gat valt, sta je er alleen voor: iedereen kijkt of en hoe je je er weer uit worstelt. Je verliest jezelf in drank, drugs, seks, noem maar op.
De wereld ligt aan je voeten. Of is het de onderwereld? Stapje voor stapje daal je af naar beneden. In plaats van tussen de goden op de Olympus sta je in de wachtrij voor Hades, de god van de onderwereld.

Hoe anders zou de wereld eruit zien als we kappen met het hysterische gedoe rondom bekende mensen. Als we de roem zouden relativeren: bekend of niet, mensen blijven mensen, we zijn allemaal imperfect. Als we beroemde mensen gewoon met rust laten. Wanneer we ze op straat tegenkomen zijn ze net als iedereen: gewoon voorbijgangers. We volgen ze op sociale media, maar verheerlijken ze niet. Geen duizenden comments meer, geen miljoenen DM’s. De paparazzi liggen niet meer uren in de bosjes voor een foto. Omdat het gewoon mensen zijn. Ze hebben bijzonder werk, maar ach, werk is ook maar werk. Ik vraag me af of ik in zo’n wereld een appje van mijn nichtje zou hebben gekregen. Ik denk het niet.