Een kus van Jackass-stuntman Steve-O

Iedereen zou z’n idool weleens willen ontmoeten. Maar een fan van Steve-O zou beter moeten weten. Hoewel, Freek dus even niet. ‘Absolutely fucking not, dude!’

Ik buig mijn hoofd naar het zijne. Er is vluchtig oogcontact voordat onze lippen elkaar raken. Ik probeer te vergeten dat hij zojuist door diezelfde lippen zijn eigen schaamhaar heeft geïnhaleerd. Een intiem moment met de belichaming van een verveelde doch creatieve generatie die zich afzette tegen de conservatieve media. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen. We beginnen bij het begin. Steve-O komt naar Groningen en ik wil erbij zijn. Sterker nog: ik wil hem interviewen. Mijn missie begint. Zijn Twitteraccount en Facebookpagina blijken doofstom te zijn. Even een belletje naar De Oosterpoort dan maar.

Steve-O knipt een toefje schaamhaar af, vouwt zijn handen tot een pijp en inhaleert de rook

U.S. of Fucking A
‘Ja, moi, met Freek. Ik wil meneer Steve-O graag spreken na zijn show… o, jullie ook? Snap ik. En jij gaat daar niet over? Dan ga ik wat anders proberen. Ja, doei.’ Ook via andere kanalen lukt het mij niet om contact met Steve-O’s management te krijgen. Het boekingskantoor dat over het Nederlandse gedeelte van zijn tour gaat, heeft al tijden niks meer van hem gehoord. Lekker dan. Ik zal mijn kans na afloop van de show moeten grijpen.
Steve-O begint met het aanbieden van excuses namens the U.S. of Fucking A. De naam van zijn End Of The World Tour stond al vast, maar heeft extra dimensie gekregen door de verkiezing van Trump. Sinds hij de documentaire Blackfish zag, over de controverse rondom orka’s in gevangenschap, voert Steve-O actie tegen Seaworld. Hij klom met een opblaasorka een hijskraan in, dertig politiemannen en tachtig brandweerlieden rukten uit na deze roep om aandacht. De stuntman hoopte een gevangenisstraf uit te lokken, maar dat mislukte. Wel kreeg hij een fikse rekening van de politie en de brandweer. Aha, daarom moet hij op theatertour, voor het geld.

Oorsprong van the butterfly
Lang genoeg gepraat. Steve-O knipt een toefje schaamhaar af, vouwt zijn handen tot een pijp en inhaleert de rook die vrijkomt bij de verbranding van de kleine bruine krulletjes. Jep, zo kennen we hem. Naast hilarische anekdotes over bijvoorbeeld de oorsprong van the butterfly, een truc waarbij hij zijn balzak aan beide benen vastniet, besteedt de 42-jarige Stephen aandacht aan serieuzere zaken.
Met bewondering hoor ik de openhartigheid over z’n drank- en cocaïnegebruik aan. Waar hij vroeger met Kid Rock nog lijnen snoof over de gehele breedte van een piano, is hij nu al jaren clean. Het overmatige gebruik van verdovende middelen leidde tot suicidale gedachten. ‘Somebody told me the only way I’m allowed to kill myself, is by getting my dick sucked. And I tried! Many times!’

Ouderwets het haar in de fik
Het afkicken kostte jaren. Nu leidt hij een helder bestaan, maar dé manier van leven vindt hij het absoluut niet. ‘If I was a diabetic I wouldn’t tell anybody not to eat cake. Same goes for alcohol and drugs. Just because I can’t handle it, doesn’t mean you can’t either.’
De rest van de show is een combinatie van bizarre stunts, ontboezemingen en hilarische anekdotes. Hij steekt zijn haar in de fik, knijpt citroenen uit in zijn ogen en laat een tafel op zijn kin balanceren. Gewoon ouderwets vermaak zoals we gewend zijn uit een tijd waarin we zelf ook wel eens in een supermarktkarretje van een heuvel reden.

Absolutely fucking not, dude!’, grinnikt hij. ‘After this I will be exhausted, grumpy and on my way to the next city

Exit through the gift shop
De show is ten einde. Met zijn raspy voice belooft Steve-O met iedereen in de zaal op de foto te gaan. Hij gaat alle merchandising langs en noemt de prijzen. Degenen die iets kopen, komen eerder aan de beurt. Doorzichtige geldklopperij, maar hij draait er tenminste niet om heen. Twintigers en dertigers stellen zich als melkkoeien in rijen op.
Het publiek koopt boeken die nooit zullen worden gelezen, shirts die nooit worden gedragen en posters die zeker niet in woonkamers komen te hangen. Alles om wat sneller aan de beurt te komen. Als ik in ruil voor twintig euro een shirt met daarop het hoofd van meneer O in ontvangst neem, voel ik meteen dat het na twee keer wassen compleet effen zwart zal zijn. Dan is het moment daar: ik schud de hand mijn held.

Hoer zoekt melkkoe
‘My hero’, begin ik, ‘after this, can I have ten minutes of your time to do a short interview?’ Het blijft even stil. Na enkele seconden verschijnt er een brede lach op zijn gezicht.
‘Absolutely fucking not, dude!’, grinnikt hij. ‘After this I will be exhausted, grumpy and on my way to the next city.’ Direct door naar de volgende cash cow bedoelt hij.
Wat volgt is mijn intieme moment met Steve-O. Ik heb twintig euro betaald voor een kus met een hoer die er alles aan doet om de schade die zijn losbandige levensstijl heeft aangericht te betalen. Teleurgesteld ben ik zeer zeker niet. Iemand die ooit een omelet bakte van zijn eigen kots, valt bij mij niet zo snel van zijn voetstuk.

Foto rokende Steve-O: Pepijn van den Broeke  (c)