Een romantische hel

Het was een beetje een saai weekje. Het regende buiten, ik had al mijn plantjes al water gegeven, en zelfs alle hoekjes en plintjes in mijn kamer meerdere keren schoongemaakt. Wat blijft er dan nog over in het leven van een simpele student? Juist, ik besloot series te gaan kijken. Ik kwam uit bij Fear the Walking Dead. Een spin-off van die andere. Voor mensen die niet van met bloed overgoten wandelende lijken houden: The Walking Dead gaat over een groep survivors die een leven na een zombie-apocalyps proberen te leiden. Nou, de spin-off is hetzelfde idee, maar dan een paar jaar eerder. De samenleving is nog intact, maar begint langzaam af te brokkelen door een geheimzinnig zombievirus.

Geen zorgen meer over huiswerk of het dreigende avondje kindergartenkapitalismus

De serie biedt een fascinerend sociaalmaatschappelijke inkijkje in hoe flink en hoe snel de wereld zoals wij die kennen naar de tering kan gaan (excuse my French). De vraag die tijdens het kijken langzaam bij me opborrelt is: hoe lang zouden we in de echte wereld in staat zijn om menselijk te blijven? Of zelfs maar de schijn van menselijkheid kunnen ophouden? Hoe snel zou alles veranderen als het water niet meer uit de kraan stroomt, er geen elektriciteit of internet meer is. Geen sociale orde, geen structuur, geen wetten.
Ik denk dat het de eerste paar weekjes haast een soort romantische utopie kan worden. Ontzettend bevrijdend. Geen ergernissen meer over het endorfinegelul van die opgepompte primaten in de sportschool na een intense work-out.
‘Yo gast, hoe ging-ie? Lekker?’
‘Ja, lekker toch, man?’

Als de vezels van onze realiteit langzaam beginnen los te rafelen, gebeurt er iets interessants

Geen zorgen meer over het geld dat je niet hebt, of over het huiswerk waar je veel te laat aan bent begonnen, want je gaat toch niet meer studeren, laat staan werken. Je hoeft je zelfs niet meer druk te maken over het avondje kindergartenkapitalismus (lees: monopoly) bij je schoonouders volgende week, want er is een grote kans dat ze je op proberen te eten.
Als de vezels van onze realiteit langzaam maar zeker los beginnen te raken, en de samenleving zoals wij die kennen en waar we ons prettig in voelen af begint te brokkelen dan gebeurt er iets interessants. We worden weer teruggeworpen op wat we in de basis zijn. Een mens. En natuurlijk zal het niet ontzettend lang duren voordat iedereen die je kent als een levende dode over straat schuifelt, en alles wat je lief is kapot zal zijn. Maar misschien, heel misschien, is het wel eventjes heel erg leuk. Leuk om bevrijd te zijn.
Hoe dan ook, na die avond Fear was het gedaan met de saaiheid.