ESNS17, dag 1: koud kutweer, warme rockchicks
Tussen de hoosbuien gevuld met regen, hagel en rukwinden rennen de festivalgangers haastig naar de volgende acts. De kroegen en poppodia zijn als veilige havens waar de guurheid van het weer buiten geen grip op kan krijgen. Eenmaal binnengekomen, lijken de meeste kroegen nog niet bijster vol te zitten. Het is de eerste avond van Eurosonic 2017, traditiegetrouw de meest rustige van drie. In afwachting van de Kraut Rock Proto Metal band Wucan nipt een man van middelbare leeftijd goedkeurend van zijn biertje aan de bar. ‘Ik vind het altijd wel prettig dat het vandaag wat rustiger is. Dan rol je tenminste geleidelijk het festival in. Drie dagen lang knallen hou ik ook niet meer vol.’ Het is een mening die door meer mensen gedeeld lijkt te worden. De eerste dag is een opwarmertje waarop de festivalgangers kunnen acclimatiseren aan het Eurosonic-menu dat bestaat uit veel bier, weinig slaap en veel ‘rondstrunen’.
Ondanks de relatieve rust leek de woensdagavond al een goede voorbode voor wat we de komende dagen van Eurosonic kunnen verwachten. De bands die er optraden ontvingen veel belangstelling en de typische mond-tot-mondverhalen waren binnen no-time terug. Twee mannen orakelen over de Zweedse en volledig vrouwelijke rockband Thundermother: ‘Het is alsof je de bands AC/DC en Motörhead bij elkaar gooit en ze een geslachtsverandering hebben ondergaan! Het klinkt vet en ze zien er ook nog leuk uit.’ Afgaande op de bovenstaande quote was het dan ook geen verrassing dat negentig procent van de zaal uit mannelijk publiek bestond.
Naast het feit dat Eurosonic natuurlijk vooral veel bands checken is, valt ook de verandering van de Groninger-binnenstad in een groot festivalterrein op. Mensen die normaal gesproken niet veel met elkaar in contact komen, raken verbroederd en genieten samen van het nachtleven. Het festivalpubliek mengt zich rond middernacht met de studenten die ondanks de aankomende tentamenperiode besluiten het nachtleven op te zoeken. Ietwat onwennig kijken enkele studenten om zich heen. Klaarblijkelijk zijn ze niet gewend dat er op dit tijdstip zoveel niet-studenten in de binnenstad zijn. Hun ‘domein’ wordt binnengedrongen door de festivalgangers. Niet alleen de Peperstraat is overspoeld met niet-studenten, ook de Hasret en FEBO staan barstensvol. Een zichtbare dronken man met een halve liter en een kroket in zijn handen loopt gewichtig door de snackketen. Binnen de kortste keren vertelt hij aan iedereen die er maar op zit te wachten, en met name diegene die er niet op wachten, zijn levensverhaal. Even lijkt het erop dat hij ruzie aan het uitlokken is. ‘Noem me een klootzak! Dat doen ze allemaal. Niemand wil mij hier!’ Zijn wanhoopskreet voor een confrontatie blijft onbeantwoord. Niemand heeft er zin in. Vanavond komen ze om te genieten en niks kan dat veranderen.
Zo lijkt het gure weer zelfs op een gegeven moment omarmd te worden. Alsof het iets is dat bij Eurosonic hoort. Festivalgangers lachen om de plotselinge hagelbui die autoalarmen laten afgaan, rukwinden die de vele fietsen rondom de Vismarkt omblazen en de lege Heineken bekers die als een tornado over de straat dansen.
Volgens velen begint het vanavond pas ‘echt’. Wederom lijken de weersomstandigheden niet mee te zitten met zware bewolking en regen. Desalniettemin hebben we de barre tocht naar Groningen centrum ervoor over. Want ondanks dat het koud en guur weer is, weet Eurosonic ons toch te verwarmen.
Foto’s: Jasper Bolderdijk (c)