ESNS17, dag 2: Exotische acts in meer baggerweer
Ik kijk naar beneden en zie dat mijn eens blauwe Vans zijn veranderd in een sompig moeraslandschap. Daar ergens in dat katoenen omhulsel schijnen mijn voeten te zitten, maar ik voel ze niet meer. Vermoedelijk een combinatie van teveel glazen bier en het feit dat het op de tweede avond van Eurosonic nog kutter weer was dan de dag ervoor. In een non-stop tempo waaiert de lucht een stortvloed aan semi-bevroren neerslag over de stad uit. Om mij heen ploeteren de mensen door de natte straten die bedekt lijken te zijn met één grote pulp die sterk doet denken aan papier-maché. Een festivalganger vervloekt zichzelf omdat hij zijn muts heeft thuisgelaten. Een ander blijft het positief inzien: ‘Als dit allemaal in vloeibare vorm naar beneden kwam, dan was het nog kutter.’ Een schrale troost.
Eurosonic dag 2 lijkt een verdubbeling van de eerste dag te zijn. Niet alleen in de kutheid van het weer, maar ook in de drukte. Het festival draait op volle toeren en de mensen verplaatsen zich onvermoeibaar naar de verschillende acts. Traditiegetrouw staan er weer lange rijen bij de VERA, één van de meest populaire locaties tijdens Eurosonic. Voor diegenen die niet willen wachten, zijn er genoeg alternatieven. Gisteravond begon ook Eurosonic Open Air. Verschillende exotische acts warmen het publiek op in de enorme tent op de Grote Markt. De muziek contrasteert mooi met de natte sneeuw die naar beneden valt. Throes + The Shine weten met hun mix van Portugese rock’n roll en Angolese Kudoro een dansbare sfeer neer te zetten. Het publiek danst maar al te gretig mee. Niet alleen omdat de muziek tof is, maar ook omdat het nodig is om warm te blijven. Wolkjes waterdamp zweven onafscheidelijk rondom de vele festivalgangers. Ook de act Kuenta I Tambu weet de tent goed te verwarmen. De optredende artiesten lijken zelf immuun te zijn voor de kou. In ontbloot bovenlijf of met niets meer dan een naveltruitje springen ze heen en weer en hitsen ze het publiek onvermoeibaar op om nog meer te dansen. Met gesloten ogen en wat fantasie zou je jezelf zo op een zomers festival kunnen visualiseren.
Man, ik ben kapot, heb het koud en heb ongelofelijke trek. Ik denk dat ik zo naar huis ga
Tegelijkertijd is er op Eurosonic ook geen ontkomen aan de Groningse nuchterheid. Voor elk probleem is een oplossing en je moet dingen ook niet groter maken dan ze zijn. Vlak na een concert in De Groote Griet klaagt een jongen over de situatie van zijn primaire levensbehoeftes. ‘Man, ik ben kapot, heb het koud en heb ongelofelijke trek. Ik denk dat ik zo naar huis ga.’ Zijn klaagzang valt duidelijk niet in goede aarde bij zijn maat die naast hem aan de bar staat. Broederlijk slaat hij zijn arm om hem heen en begint in zijn oor te schreeuwen: ‘Dat dacht ik dus niet, hè. We knallen er zo even een eierbal in en dan gaan we gewoon door!’
Rond middernacht kom ik weer langs de Grote Markt. Een stelletje zoent innig voor het stadhuis. Beschermd door elkaar en een paraplu hebben ze even geen last van de kou. Gewoon doorgaan. Dat is het devies voor Eurosonic.
Foto’s: Jasper Bolderdijk (c)