ESNS17: Ontbijten op de afterparty van Simplon

Eurosonic eindigde afgelopen nacht… euh… ochtend, want de laatste muzikale tonen kwamen toch echt van de afterparty. Dit jaar konden de rauwdouwers tot in de kleine uurtjes terecht in Simplon voor de after: Club Tropicalia. Freek Niemeijer is bepaald geen hardcore stapper, dus hij besluit zijn bed vroeg uit te gaan om toch mee te feesten met de die-hards. In badjas!

De echte radicalen gaan door tot aan het ochtendgloren, maar helaas hoor ik niet thuis in genoemde categorie. Anders gezegd: ik ben een beetje een pussy. Maar pussies moeten ook eten en met vroeg opstaan heb ik niet zoveel moeite. Bovendien heb ik nog wel zin in een portie Eurosonic op de vroege morgen. Zo ben ik dan ook wel weer. Mijn plan wordt dus al snel helder: ontbijten in Simplon tijdens de afterparty. Uurtje of zes lijkt me vroeg zat, niet?

Niks snoozen, lekker broez’n
EH!-EH!-EH! – lees wekkergeluid -. Niks snoozen, lekker broez’n. De rituelen rond het opstaan verlopen een tikkeltje moeizaam vandaag. Ik trek twee sokken om één voet, glijd commando in mijn joggingbroek en neem een paar hijsen van mijn sigaret voordat ik doorheb dat het saffie verkeerd om in mijn mond hangt. Niet zo gek na twee dagen naar de getver gaan in the city that never sleeps, tijdens Eurosonic dan. Hoe dan ook, ik ben mijn nest uitgekomen, sla mijn kanariegele badjas om en fiets naar het Boterdiep.

Terwijl ik mijn fiets op slot zet, zie ik wat mensen Simplon binnenstappen. Mooi, het is nog gaande. Na wat verbaasde blikken vervolg ik mijn weg naar boven, zoek een comfortabel plekje op en stal mijn ontbijtje uit op de bar. Bordje, banaan, croissantje en natuurlijk kwaliteitslectuur: HanzeMag represent! ‘Een glaasje water alstublieft’. Rond dit tijdstip zitten de meeste mensen aan the good old H2O, dus heel gek is mijn bestelling niet. Gekker is de badjas die weliswaar uit de toon, maar wel in de smaak valt en mij de nodige highfives oplevert.

Dansen in badjas
Man, man, man, de brandstof glijdt naar binnen. Eurosonic vergt heel wat van een mensenlichaam en dat moet hersteld worden met een hoge dosis verse bouwsteentjes. Midden in mijn ontbijt schudt een medewerker twee dingen: mijn hand en zijn hoofd.
‘Wat is dit nou weer dan?’, komt er met ongeloof uit zijn mond.
‘Ik kom net mijn bed uit en zocht een gezellige plek om de dag te beginnen’, is mijn oprechte antwoord. Vervolgens probeer ik hem er minutenlang van te overtuigen dat ik noch kacheltje lazarus ben, noch gesnoept heb van de supermannetjes, smileys of turtles. Veel nuchterder dan dit kan een mens niet zijn, wat de situatie eigenlijk alleen maar vreemder maakt.

Genoeg geluld, er moet gedanst worden. De party is beneden, dus dat is waar we heen gaan. Met koffiekopje en croissantje loop ik de trap af en enter ik de benedenzaal. Black Dynamite Soundsystem draait nog op volle toeren voor een clubje van tien doordouwers. Stuk voor stuk stuk, maar opgeven: ho maar. Beaucoup de respect, want hoe houden ze het vol op het eind van deze slopende dagen? Hoe dan ook, de sfeer zit er nog lekker in en ik voeg me bij de nachtdieren van Eurosonic. De tijd op de dansvloer voelt als Nederland In Beweging 2.0. Kunnen we dit niet elke dag doen?

Simplon, bedankt
De allerlaatste kicks en snares van Eurosonic galmen door de zaal. De dames en heren van Simplon slepen al met lege kratjes met het gezicht op standje oorwurm. Logisch, ‘t is mooi ‘west. Ik bedank de barman voor het faciliteren van een goed begin van de dag, steek mijn duimpie op naar de boys van Black Dynamite Soundsystem en zoek mijn weg naar buiten. Mijn spieren zijn opgewarmd terwijl Eurosonic afkoelt. Wat is dit een ontzettend lekker begin van de dag. Simplon, bedankt!

Foto’s: Jasper Bolderdijk (c)