Hoe ik ESNS overleefde met 18 uur slaap

Voor wie het nog niet doorhad: Eurosonic Noorderslag domineerde afgelopen week Groningen. Het showcasefestival is de plek waar de muziekindustrie bij elkaar komt om zaken te doen, te netwerken en the next best thing te ontdekken. Hanzemag dream-team Bolderdijk en Lazarov waren er bij. En hoe!

‘Laten we één ding afspreken’, appt fotograaf Jasper Bolderdijk. ‘We gaan elke dag sowieso een keer gezond eten. Anders hou ik het niet vol.’ Hij heeft gelijk. Dit vierdaagse festival eist snel zijn tol, dat hebben we afgelopen jaren wel aan den lijve ondervonden. Nachten doorhalen, megaveel zuipen, jointje hier, ritallinetje daar. Alleen op eierballen als brandstof overleef je het niet.

ESNS Challenge
Mijn prestatiegerichte ego voelt een challenge aankomen: voor het eerst in m’n leven broodnuchter ESNS meemaken. Gaat dat lukken? En zo ja, hoe moet dat wel niet zijn? Kort overleg met Bolderdijk resulteert in een vijftig procent deelname. ‘Jij mag het wel doen. Ik ga gewoon bier drinken.’ Fair enough!

Je avond afsluiten met een jointje in de Kelderbar van Vera is toch altijd wel een genot

Nu is alcohol niet mijn achilleshiel. De rest daarentegen… Want ja, je avond afsluiten met een jointje in de Kelderbar van Vera is toch altijd wel een genot. Of überhaupt shagjes roken in de kou terwijl je met de bandleden van een willekeurige act staat de klagen over de kou, dat gaat wel een gemis zijn. Maar goed, alles voor een goed verhaal in Hanzemag.

Battle plan
‘Zo, dit is een goed maaltje zeg.’ We buiken uit bij de Vietnamees aan de Oude Boteringestraat. De bak met pho smaakt niet alleen heerlijk, maar het kickt ook in als een meteoor. Na een vijf minuten durende after-dinner-dip krijgen we een energie die de rest van de avond aanhoudt. Tijd om een battle plan te maken.
‘Vurro schijnt een bizarre show te hebben’, oppert mijn fotograaf. Dat is pas om half één ’s nachts, tevens ons eindstation, besluiten we. Oké en nu de rest nog. ‘Ik denk dat we als startpunt maar gewoon naar de band met de meest stoere naam moeten gaan.’
Een korte stilte valt, terwijl we in hyperfocus door de ESNS-app scrollen. Bolderdijk kijkt op. ‘Jesus Chrüsler Supercar!’ De naam bezinkt even en ik voel automatisch een dikke grijns op mijn gezicht verschijnen. Ja!

Jesus Chrüsler Supercar
In All Round poolcentrum naast Huis de Beurs is het druk. We concluderen dat meerdere mensen op de brute naam zijn afgekomen. ‘Of het is een enorme kutband met poppy nummers en iedereen kent het behalve wij.’ Fingers crossed, maar niet voor lang.

De frontman is een soort van jonge, gezondere versie van Motörheads Lemmy

De Zweden komen op en blazen een potje Slayer-achtige riffs de zaal in. We kijken elkaar aan. Vet! De frontman is een soort van jonge, gezondere versie van Motörheads Lemmy. Hij blèrt de boel bij elkaar, terwijl zijn hipstergitarist smerige loopjes laat overgaan in zware metal.
Het is bijna te goed om waar te zijn. Dat bewijst de act die het Zweedse trio opvolgt. Het is op momenten zo tenenkrommend dat ik kotsneigingen krijg. Diabolo Boulevard – de naam al, are you fucking kidding me, brah – weet de rest van het publiek wel te boeien. Misschien zijn wij ook gewoon snobs.

Vurro
We vluchten naar Huize Maas, ons eindstation. Het is bijna middernacht. Eenmaal binnen in de toko aan de Vismarkt zien we op de bühne iets wat op een groep Zweedse trailer trash hillbillies lijkt. Ze spelen op zelfgemaakte instrumenten. Na een tijdje gekraak en geklaag te hebben aangehoord, lopen we naar achteren. Tijd voor the man, the myth, the Vurro.

De energie die van het podium afkomt is zo groot dat de toeschouwers niets anders kunnen doen dan dansen voor hun leven

Met z’n tuinbroek en bizonschedel maakt deze Spanjaard boogiewoogie from hell. Links van hem staat een orgel, in het midden een bassdrum en aan zijn rechterzijde een synthesizer. Vurro is een one-man-band en hij doet het met verve.
Elke hand bespeelt een toetsenbord, terwijl zijn voeten de beat produceren. De accenten van de bekkens, één aan elke zijde, legt deze baas met zijn hoorns. De energie die van het podium afkomt is zo groot dat de toeschouwers niets anders kunnen doen dan dansen voor hun leven.

Zeal & Ardor
Aan het einde van zijn show zijn we dan ook doodop. Ik ben nog nuchter, maar de vermoeidheid maakt me wazig. Misschien toch naar huis? ‘Deze band moet je zien’, zegt Gert Plas van de Groninger Poparchieven. ‘Echt, Zeal & Ardor is de moeite.’ Hij heeft gelijk. Na het eerste nummer ben ik gelijk fanboy.

Het leek zo’n goed idee: nuchter ESNS doen en iedere ochtend trainen, want ja ik ben dan toch fit genoeg

Dikke New York hardcore afgewisseld met chain gang backing vocals. Het is zo vet dat ik de dag daarna nogmaals naar hun show in Vera wil gaan. Helaas. De reputatie van de act heeft zich verspreid als een atoomblast. Op plaat klinkt het wat timide, maar live is het een gateway to hell. Lekker. Check het zelf.

Onverstandige beslissingen
De woensdagnacht eindigt rond een uur of drie. Afgepeigerd stap ik m’n bed in. Voor m’n ogen sluiten, weet ik nog een appje te sturen naar mijn fitnessbuddy: het wordt een uurtje later. Dat betekent dat mijn wekker om negen uur stipt gaat. Het leek zo’n goed idee: nuchter ESNS doen en iedere ochtend trainen, want ja ik ben dan toch fit genoeg. Right? Wrong!
Tijdens het planken druipt het koude zweet over mijn voorhoofd. In gedachten maak ik een planning voor de dag die nog maar net begonnen is. Vanavond is Electrosonic in de Music & Tech Hideout gerund door Chordify en IturnIT. Een evenement waarbij elektronische live-acts centraal staan. De line up bestaat uit twee lokale artiesten – FLCTS en FENN – aangevuld door Stahlr uit Rotterdam en het uit Duitsland afkomstige Komplement.

Electrosonic
Terugfietsend vanuit de gym schrap ik mentaal de rest van de trainingssessies voor de week. Toch voel ik me met slechts zes uur slaap nog verbazingwekkend scherp wanneer ik ’s avonds plaatsneem in Indisch restaurant Taj Mahal. ‘We moeten wel goed blijven eten’, lacht Bolderdijk terwijl we het malse kipgerecht aanvallen. En dat doen we.

Zeven uur later. ‘Heb je nog honger?’ Ik schud van nee. Niets in me denkt aan eten. Na vijf uur electro lopen we een rondje door de stad. Nog steeds zien we vage vlekken door de verblindende lampen van Stahlr. De beats van FENN gonzen door ons hoofd. Bij vlagen komt er een refreintje van FCTS naar boven vliegen, terwijl de geur van de rookmachine zelfs buiten nog duidelijk te ruiken is.

We belanden in Grand Theatre bij een slecht aftreksel van Justin Bieber. We zwerven nog even door en besluiten huiswaarts te keren. Ondertussen is het wederom drie uur.

Waas
De laatste dag van Eurosonic en Noorderslag op zaterdag zijn een grote waas voor me. Vrijdag gaat de wekker om acht uur. Geen idee waarom ik ‘m gezet heb. Een ding is wel zeker: na vijf uur slaap ben ik klaarwakker. Ik probeer nog een uurtje te pakken, maar mijn lichaam weigert. Opstaan, koffie en een hele vage dag volgen, waarbij ik pas mentaal wakker word rond een uur of zeven ’s avonds tijdens de Gado Gado party in de Music & Tech Hideout.

‘We blijven daadwerkelijk goed eten!’ Bolderdijk is trots op ons. Ik vind ’t knap. Het slaaptekort begint zijn tol te eisen. Niet dat mijn lichaam moe is. Nee, mijn geest wordt melig. Ik geef de controle uit handen en de lust om lange gesprekken met vreemden aan te gaan verdwijnt. We eindigen op de automatische piloot in Simplon waar Colin Benders ons omverblaast met zijn modulaire synthesizer-act. Wat een baas.

Fit, maar dan anders
Na Simplon gaat mijn fotograaf, wijs als hij is, naar huis. Ik besluit zomaar een kijkje te nemen in Oost. Waarom ook niet? Het is nog maar één uur. Vijf uur later kruip ik uitgeput mijn bed in. Wat was dit een slecht idee. Mijn wekker gaat om half tien, er moet nog van alles thuis gedaan worden en belofte maakt schuld.

Ik vraag me af hoe het kan dat ik in een hele grote, vrolijke trip terecht ben gekomen

Tussenstand: drie dagen achter de rug, nog één te gaan, broodjenuchter met in totaal achttien uur slaap. Ik voel me wazig, stoned bijna. De meligheid is ongekend. Aan de ene kant is mijn lichaam verbazingwekkend fit. Ik vraag me af hoe het kan dat ik in een hele grote, vrolijke trip terecht ben gekomen. Het is alsof de vermoeidheid averechts begint te werken. In plaats van uit elkaar vallen, word ik gevoed met een vreemde energie.

Challenge geslaagd
Mijn challenge om vier dagen compleet nuchter Eurosonic Noorderslag mee te maken is geslaagd. De energie die ik krijg door het niet verdoven van mijn lijf is ongekend. Daar waar ik normaal rond een uur of twee ’s nachts slingerend naar huis zou fietsen, ben ik scherp en niet moe te krijgen. Met gemak hou ik het tot vroeg in de ochtend uit.
Mijn grote fout? Dingen in de ochtend plannen. Ondanks het feit dat mijn lijf zichzelf niet hoeft te ontgiften, blijkt slaaptekort toch echt wel een dingetje te zijn. Zaterdagnacht ben ik dan ook knijtertje lijp. Logisch ook met een gemiddelde van iets meer dan vier uur per nacht slaap.

Of het geheel ook anders voelt dan voorgaande jaren? Nee, ik heb de partymiddelen niet gemist. Ik ben zelfs een soort van verslaafd geraakt aan de rare energie die in de loop van de dagen vrij is gekomen door de mix van enthousiasme over nieuwe acts, slaaptekort en een fit lichaam. Conclusie één: Fritz Kola is net zo sterk als Red Bull! Ja echt, zitten drie koppen koffie in, kwam ik op de laatste dag achter. Conclusie twee: straight edge party machen gaan we echt wel vaker doen. Daar word je namelijk mega wappie van.

Foto’s: Jasper Bolderdijk