Je verliest iemand die je dierbaar is… wat doe je dan?

Wat als je midden in het leven staat en je verliest iemand die je dierbaar is? Het overkwam Maarten en Danique.

‘Het leek eigenlijk een normale avond, ik was aan het werk bij mijn bijbaantje destijds, in de Boni. Een collega zei plots dat Jelmer was overleden, een kennis van hem. Jij kent hem ook, toch? vroeg hij. Na werk scrolde ik door Jelmers facebook en inderdaad, de condoleanceberichten stroomden binnen.’

Tweedejaars Journalistiek Maarten wist dat het niet goed met Jelmer ging, maar dit…
‘Het nieuws was niet compleet onverwachts, maar toch… het kwam aan als een mokerslag.’
De dood van Jelmer zorgde ervoor dat Maarten heel erg begon te dubben.
‘Het was een vriend, we hadden een band. Maar ik stond niet zo dicht bij hem als anderen, waarom was ik hier dan zo verdrietig over?’

Een grote warboel
‘Ik ben een denker en, zo is later geconstateerd, ik kamp met een gegeneraliseerde angststoornis. Daardoor komen emoties harder binnen. Na het verlies kwamen dingen uit mijn verleden naar boven. Mijn hoofd stond niet naar mijn studie. Van school werd ik naar, dus ik ging maar gamen. Maar iedere keer als ik dan wél motivatie had, ging het niet goed en zag ik door de bomen het bos niet meer. Het werd een grote warboel in mijn hoofd.’

Een diepe depressie
Maarten begon aan van alles en nog wat te twijfelen. En het meest aan zichzelf.
‘Vreselijk. Beschik ik wel over de capaciteiten om het hbo aan te kunnen? Ik wilde bewijzen aan mijzelf en anderen dat dit wel het geval was. Ik worstelde daarmee, verwerkte mijn emoties niet goed en op een gegeven moment werd het zoveel dat ik het niet kon behappen. Toen ook nog mijn oom overleed, ben ik totaal ingestort en in een diepe depressie terecht gekomen.’

Therapie werd Maartens redding. ‘In mijn lichting wordt er niet gestimuleerd om over je gevoelens te praten’, zegt hij nu, ‘terwijl hiermee een hoop leed had kunnen voorkomen.’

Praat over je gevoelens
Maarten vindt dat scholen meer aandacht aan mentale gezondheid zouden moeten besteden.
‘Maak er een vak van. Wat zit er achter de dalende prestaties? Door problemen bespreekbaar te maken kom je eerder tot een juiste oplossing. Als ik nu terugkijk, denk ik: wat heb je het jezelf toch moeilijk gemaakt. Neem rust, denk aan jezelf en stap eerder op de rem. Ik luister nu eindelijk naar mijn gevoel en doe enkel wat ik wil. Ik ben gelukkig en wil nooit meer terug naar diepe dal van toen. Van een kop koffie in de ochtendzon kan ik al genieten. Ik heb weer het gevoel dat ik leef.’

Leven doet Danique, student rechten, inmiddels ook weer. Dat was twee jaar geleden wel anders. Toen maakte ze een gitzwarte periode door. Terwijl iedereen in de kerstsferen zat, verloor Danique haar beste vriendin Emma.
‘Onze vriendschap was gegroeid na het overlijden van mijn vader. Emma kwam keer op keer naar mijn huis om naar het strand of de bioscoop te gaan. Haar steun kwam op het moment dat ik die het meest nodig had. In donkere tijden was zij er voor me.’

Een hechte vriendengroep
‘Een kleine avondwandeling door het dorp werd haar fataal. Samen met haar vriend stak Emma de weg over. Hij zag de naderende auto, zij niet.’
In de dagen erna raakte Danique compleet van slag.
‘Ik zat midden in mijn deadlines toen ze overleed. Niets lukte meer. Mijn docenten reageerden ontzettend begripvol, samen zochten wij naar een passende oplossing. Dit gaf mij veel rust en ruimte, waardoor ik het verdriet beter kon verwerken. Als je ook nog eens met je hoofd in de boeken moet zitten, is dat niet te doen. Daar heb ik enorm geluk mee gehad.’

Danique heeft een hechte vriendengroep waarin ze goed over het verlies van hun vriendin kunnen praten. ‘We delen alles en we praten er veel over. Iedereen ervaart het natuurlijk anders, maar je maakt wel hetzelfde mee. Je wordt als vriendengroep ook hechter. Door het delen van dit verdriet, kon ik het makkelijker een plekje geven.’

Prachtige cadeaus voor een ander
‘Ergens kijk ik met een fijn gevoel terug op die tijd. Ik had een vriendengroep om de klap op te vangen en waarmee ik ook weer gewoon kon lachen. Daarnaast was Emma helemaal dol op kerst. Ze had mensen die kerst nog prachtige cadeaus gegeven. Ik probeer me daarom vast te houden aan het idee dat het niet voor niets is geweest. Deze gedachte maakt het verdriet en gemis niet minder, maar wel draaglijker.’

Het is erg belangrijk om open over je gevoelens te zijn, vindt Danique.
‘Iemand is pas echt vergeten als diegene niet meer wordt genoemd. Rouw gaat met een lach en een traan, dus kijk niet raar op als je ineens in lachen uitbarst, terwijl je iemand bent verloren. Het hoort bij het leven. Het hoeft niet alleen maar verdrietig te zijn, je kunt je ook vasthouden aan de mooie herinneringen. Het feit dat het zoveel pijn doet, betekent ook dat er heel veel liefde is geweest en daarom kan ik de pijn accepteren. Liefde houdt langer aan dan pijn.’

Foto (fragment): Luis Galvez

——————————————————————————————————————–
Maarten en Danique willen de namen van hun overleden vrienden graag voor zichzelf houden. Jelmer en Emma heten in werkelijkheid anders.