Martijn Kardol wint alle prijzen Cabaret Festival
De 29-ste editie van het Groninger Studenten Cabaret Festival was lachwekkend goed. De drie finale-acts waren van hoog niveau en Martijn Kardol stak daar nog weer bovenuit.
Rajko en zijn broer, Martijn Kardol en Roovers en van Leeuwen hebben een traject van zes maanden doorlopen, en met glans kwamen ze door de halve finales op 5 en 6 november oktober. Op zaterdag de zevende staan ze in de Stadsschouwburg in de finale van het 29-ste Groninger Studenten Cabaret Festival. De avond begint met een spetterende binnenkomst van presentator Fuad Hassen. Fuad probeert het publiek warm te krijgen voor de cabaretiers en laat ze het applaus oefenen. Het publiek doet lekker mee en Fuad speelt als presentator goed in op de verschillende generaties in het publiek.
Op het podium staan vijftien rode vuilniszakken. Wanneer Rajko en zijn broer in alle stilte het podium oplopen, voel je de verwachtingen van het publiek stijgen. De jongens komen aan in het midden en luide muziek begint te spelen. Ze beginnen te dansen en het publiek ligt in de deuk door de ietwat vulgaire dansmoves.
Martijn Kardol begint te spelen en overal in het publiek hoor je ooh!?
Met imitaties van slakken, Juf Jacqueline van groep 3b, zevenjarige kleuters met trauma’s door de pesterijen van hun moeder, is de avond sterk begonnen. De grappige manier waarop het duo genetische ‘raarheid’ behandelt, wordt zo nu en dan overruled door de iets te snel uitgesproken grappen en de onrust van de broers. Die is soms een beetje ‘too much’. Juryvoorzitter Ruud Buurman had dan ook als puntje van kritiek op dit dynamische duo dat het ‘iets te druk’ was.
Het podium is leeg op een grote, zwarte vleugel na. Martijn Kardol gaat er direct achter zitten. Hij begint te spelen en overal in het publiek hoor je ooh!? Het verrassend goede pianospel van Kardol wordt abrupt onderbroken door een mededeling van de cabaretier: ‘Er gaat een gerucht rond over mij’, zegt de cabaretier verontwaardigd, ‘ik zou zijn mislukt als artiest.’ Het publiek lacht. ‘Maar, voor de duidelijkheid, ik ben NIET mislukt.’ Hij keert terug naar zijn vleugel en speelt verder. Al snel gaat Martijn verder met het verhaal over zijn auditie voor de rol als Tony Manero uit Saturday Night Fever. Even later is hij ook Onkibonkie, de vijfde Teletubbie. Door het geweldige acteerwerk van de sociologiestudent, is het verwaande doch onzekere typetje hilarisch. Actueel is Martijn ook. Tinder, groepchats op Whatsapp, het aangesproken worden door de veel te jonge mensen aan het einde van de winkelstraat, niets komt niet ter sprake. Martijn eindigt en krijgt het publiek stil, na het vele lachen, met een ontroerend lied en zijn immense zangtalent. Oorverdovend is het applaus.
Rovers en Van Leeuwen beginnen met een liedje dat iedereen kent met daarop een zelfbedachte tekst. Het duo is goed op elkaar ingespeeld, een moppenverteller bij de bushalte, een verhaalverteller met zijn tegenstrijdige gedachten en de uitkomst van een persoonlijkheidstest. Maar de flauwe humor en de a capella gezongen liederen vallen niet bij iedereen in de smaak. Het laatste lied, waarin een dialoog tussen een echtpaar aan de orde komt, eindigt in steeds zachtere muziek. De zaal reageert met een langzaam luider wordend applaus. De jongens gaan af en Fuad Hassen komt op.
Na een ontzettend goed, maar iets te lang, gastoptreden van Martijn Oosterhuis, is de jury eruit. Als eerste wordt de publieksprijs bekend gemaakt door Fuad, die na enige moeite de gouden enveloppe open krijgt. Martijn Kardol reageert ontroerend: ‘Dit is eerlijkwaar, voor mij, de mooiste prijs.’ De persoonlijkheidsprijs, voor degene(n) met het meeste talent, gaat naar Martijn Kardol, net als de juryprijs. Weinig aanwezigen zullen het daarmee oneens zijn.