Met 5 sterren de kerst door: Far Cry 4

Ergens tussen India en Nepal ligt de bergstreek Kyrat, verscheurd door een burgeroorlog tussen de onderdrukte bevolking en dictator Pagan Min. Als expat Ajay Gale reis je af naar je geboorteland om de as van je overleden moeder uit te strooien. En daarna wordt het nogal… hectisch.
Tijdens de prachtige introductie laat villain Pagan Min zichzelf zien op een wijze die hem al meteen onsterfelijk maakt bij de speler. Een extreem flamboyante psychopaat die zonder geweten maar mét gevoel voor theater zijn rigoureuze bewind uitvoert. Pagan Min is echter niet de enige psychopaat in Far Cry 4. Een reeks van kleurrijke karakters passeert de revue, en aan iedereen zit wel een steekje los. De prachtige regio speelt ook een hoofdrol. Zet een geel vierkant voor je beeldscherm, en je zou zweren dat je naar een bewegende cover van een oude National Geographic zit te kijken. Totdat het allemaal weer links en rechts ontploft, en het weer aan de speler is om orde op zaken te stellen. En dat doe je vaak, want je kunt je kont niet keren of je wordt door een roofdier of een vijandelijke patrouille achter de broek aan gezeten.
En dan bekruipt je langzaam het gevoel dat je eigenlijk steeds rondjes loopt. Je bevrijdt een vijandelijk kamp, je beklimt een toren, onderneemt één of twee verhalende missies, jaagt wat op dieren en de cyclus herhaalt zich weer. Het is duidelijk weer een echte Ubisoft game. Dat wil zeggen: het loopt over van kunstmatig herhalende gameplay. Het gekke is echter dat het nooit verveelt. Het blijft allemaal gewoon leuk, ook na dertig uur spelen. Dankzij de open wereld (die er ook op de laatste generatie consoles prachtig uit ziet) kun je elke situatie op je eigen manier benaderen. Daarbij geldt wel dat zorgvuldig observeren en plannen zeker in je voordeel werkt. Je hebt het nodig, want de gevechten zijn bijzonder pittig. Als je verslapt, is het einde oefening. Gespot door een vijand? Maak je dan maar op voor een hectisch vuurgevecht waarbij het rennen voor je leven is. Hier is Far Cry op z’n best: zelfs onder vuur vloeit het allemaal heerlijk. Far Cry 4 is het huidige epitoom van het betere knalwerk.
Punt is wel dat Far Cry 4 onder de motorkap stiekem eigenlijk gewoon Far Cry 3 is. Zelfs het arsenaal is grotendeels gekopieerd. Het volgt de formule van het vorige deel behoorlijk rigoureus, tot aan de antagonist aan toe. Toch zijn er een paar fijne vernieuwingen, met name op het gebied van de lokale fauna. Van tijgers tot neushoorns, je kunt de dieren gebruiken om op creatieve en vaak dodelijke wijze de vijand te verwarren. Hierbij moet vooral de olifant genoemd worden, waar op gereden kan worden. Creativiteit wordt daarbij beloond. Ook de introductie van een éénpersoons-gyrocopter biedt duidelijk nieuwe mogelijkheden. De toevoeging van een map editor en community-created challenges mag worden geroemd, evenals een goed uitgewerkte co-op. Of het lang houdbaar blijft moet nog blijken, maar Far Cry 4 is een vijf-sterren-manier om de kerst door te komen. Om de monoloog van Pagan Min uit de opening er bij te pakken: ‘You… and I… are gonna tear shit up!’