Met je kop in de verf, de klei, whatever

Op uw plaatsen… één…. twee… GO! De eindsprint is begonnen. Nog maar een paar weken en dat was dit schooljaar alweer. Wat dat betekent? Dat we nu nog als een dolle moeten werken. Iedereen roept zijn of haar innerlijke Martha Stewart op, want alles moet netjes geregeld worden. De bekende hangen er weer: wie helpt er tegen betaling met het opruimen van de complete school? Want de innerlijke Martha Stewart van een kunstenaar heeft zo z’n grenzen, laat staan die van een hele bult kunststudenten. Dus blijft er altijd nog een heel arsenaal aan kunst schuine streep afval liggen.
De werkbesprekingen komen er ook weer aangehuppeld. Combineer dat met lekker weer en je hebt een vol Minervadak: rokers, niet-(maar nu even wel)rokers, zomerrokers, gezelligheidsrokers, gezellige rokers, noodzaakrokers en zonaanbidders.
De temperatuur loopt letterlijk en figuurlijk op. De langebaanafstand naar de werkbespreking is een estafette die je in je eentje rent, aangemoedigd door medestudenten die zelf ook op de finish afkoersen. Echt heel dichtbij is het nog niet, dus hier en daar struisvogelen we onze kop in het zand, of in de verf, de klei. Whatever. Het zal wel aan mij liggen, maar volgens mij gaat de productiviteit omhoog.
Ondertussen smeden we onze plannen voor de zomer. Oerol staat voor de deur, dat dan wel weer vlak vóór de werkbespreking, maar het is theater, dus dan kan ik het aan mezelf verkopen om er een paar dagen heen te gaan. Maar het grote doel voor nu: glorieus finishen bij de werkbespreking en dat zonder m’n stokje te laten vallen.

Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.