Pete Hoekstra in Groningen: Onverstaanbaar politiek correct

In de plenzende regen loop ik naar de Martinikerk in hartje Groningen. Over pak ‘m beet vijf minuten staat hier Amerika-ambassadeur Pete Hoekstra om zijn verhaal te doen tijdens de Nacht van de Levensbeschouwing, georganiseerd door de Groningse Studentenkoepel Levensbeschouwelijke Organisaties (SKLO).

Toen de naam van Hoekstra op de redactievergadering genoemd werd, werd er vooral gelachen. Ik wist niet veel van hem, maar datgene wat ik wist, spoorde me niet aan om me verder in de man te verdiepen. Voor wie hem nog niet kent: In 2015 beweerde de beste Pete dat moslims een ongelooflijk gevaar naar Nederland hadden gebracht. Auto’s en politici werden verbrand (Ja echt) en er zouden heuse no-go zones in Nederland zijn. Nu weten we allemaal dat de Korrewegbuurt redelijk guur kan zijn, maar een no-go zone gaat wellicht toch wat ver.

Geen wonder dat Trump hem als ambassadeur koos

Bovendien houdt het hele voorval hier niet eens op. Nadat Hoekstra in 2017 benoemd werd tot ambassadeur van de VS in Nederland gaf hij een interview met de Nederlandse pers waarin zijn beruchte opmerkingen ter sprake kwamen. Van de uitspraken zijn beelden te zien, maar ondanks dat bleef Pete ze glashard ontkennen en deed hij ze af als fake-news. Geen wonder dat Trump hem als ambassadeur koos.

Maar goed. Een boek moet je niet op zijn kaft beoordelen en Pete heeft inmiddels meerdere keren zijn excuses aangeboden. In de Martinikerk heeft hij het overigens over hele andere zaken: cross-culturele communicatie, het buitenlandse beleid van Amerika en de relatie tussen de VS en Nederland.

Echo
Wat ik van de onderwerpen moet verwachten, weet ik niet zo goed. In afwachting van het interview hebben twee Duitse studenten naast mij plaatsgenomen. Zij hopen vooral kritische vragen te horen. ‘Ik snap gewoon niet waarom je iemand als Trump kan dienen en het met hem eens bent’, vertelt één van hen. Wanneer ik vraag of ze zelf ook vragen hebben voorbereid schudden ze allebei hun hoofd. ‘Iemand uit de zaal heeft vast wel wat te zeggen’.

Jammer dat de akoestiek van de Martinikerk compleet ruk is voor een interview

Het interview vindt middenin de Martinikerk plaats. Pal naast de preekstoel is een klein podium met twee stoelen waarop Hoekstra en gelegenheidsinterviewer Greg Fuller plaatsnemen. Jammer dat de akoestiek van de Martinikerk compleet ruk is voor een interview. De echo is zo luid dat het klinkt alsof ik aan het uiteinde van een put sta en iemand van honderd meter hoog dingen naar mij toe schreeuwt. De hele zaal lijkt zijn oren te moeten spitsen om het interview te volgen. Voor mij kijkt een oude dame verstoord om zich heen en vraagt ze meerdere keren aan haar metgezel of nou aan haar ligt, of dat het simpelweg moeilijk te verstaan is.

Kritische vragen
Tijdens het interview met Fuller krijgt Hoekstra uitgebreid de gelegenheid om zich voor te stellen en over zijn relatie met Nederland te praten. Later in het interview stelt Fuller enkele kritische vragen over ondere het terugtrekken uit TTIP door de VS en de huidige handelsoorlog met China. Hoekstra geeft hier venijnig antwoord op en laat het niet na om China nog even een veeg uit de pan te geven: ‘China doesn’t respect intellectual property’. Het is jammer dat er niet echt een discussie ontstaat tussen Fuller en de ambassadeur. De professor weet duidelijk veel van de onderwerpen, maar geeft Hoekstra vooral veel ruimte om zijn verhaal te vertellen, terwijl er heus wel het één en ander tegenin gebracht kon worden.

Een ding dat in ieder geval zeker is, is dat Pete zijn communicatie-lesje heeft geleerd

Het laatste halfuur van het interview bestaat uit een Q&A met de zaal, wat toch wel het hoogtepunt van de avond is. De Duitsers komen in ieder geval aan hun trekken, want het publiek stelt veel kritische vragen over actuele situaties, zoals het terugtrekken van troepen uit Syrië en (het gebrek aan) de gezondheidszorg in Amerika. Het is alleen jammer dat Hoekstra vrij politieke antwoorden geeft en in sommige gevallen het antwoord een hele andere richting opleidt. Het publiek heeft ook geen mogelijkheid om nog een weerwoord te hebben op zijn antwoorden, waardoor het redelijk eenzijdig blijft. Een ding dat in ieder geval zeker is, is dat Pete zijn communicatie-lesje heeft geleerd.