Verkoper van ICT-onderwijs

Strak gestijld rood haar, overhemdje en een verbaal vermogen waaraan menig man een puntje kan zuigen. Vincent Veenbrink heeft een ferme handdruk. De mede-oprichter van ITurnIT komt gelijk over als een harde doch rechtvaardige zakenman. En waarom ook niet?

Begin 2016 schreef ik hoe de toen 22-jarige Vincent Veenbrink tijdens het laatste jaar van z’n studie een onderwijsbedrijf in de ICT-sector was begonnen en zo een half jaar studievertraging opliep.
‘Ja, dat waren de laatste loodjes, m’n scriptie’, weet hij nog. ‘Maar laten we eerlijk wezen. Wat is nou een half jaar langer over je studie doen? Met een beetje pech werk je nog je hele leven.’
Hij kijkt om zich heen. Iedereen lijkt gefocust aan het werk te zijn op het kantoor van Oosterstraat 52.
‘Kom verder. Laten we beneden even rustig zitten.’
Vincent leidt me langs een pingpongtafel naar een souterrain.
‘Let niet op de zooi, we zijn nog bezig met het zoeken van een goede invulling van dit zaaltje.’

ITurnIT ontstond als idee tijdens een bootcamp van Samenwerking Noord en het Hanze Honours College

In het afgelopen anderhalf jaar is ITurnIT uitgegroeid van een vaag omlijnd idee tot een bedrijf dat contracten heeft lopen met instanties als de Gasunie, KPN Consulting, de Hanzehogeschool en DUO. Maar wat doet ITurnIT eigenlijk? Vincent moet even nadenken.
‘We bieden scholen en instellingen ICT- en technologie-onderwijspakketten aan voor kinderen tussen de acht en de achttien. Daarnaast leiden we studenten op.’
Technologie is volgens Vincent iets waar we niet meer omheen kunnen. En geef hem eens ongelijk. Van telefoneren tot je boodschappen doen, alles kan met behulp van technologie zoals smartphones, computers en ga zo maar door.
‘Iedereen die rond de millennium is geboren ontkomt er niet meer aan in zijn toekomstige carrière. Tegelijkertijd worden deze kinderen niet voorbereid tijdens de belangrijkste tijd van hun leven: hun schooltijd.’

ITurnIT ontstond als idee tijdens een bootcamp van Samenwerking Noord en het Hanze Honours College. Vincent kreeg de opdracht om een frisse blik te werpen op de manier waarop Samenwerking Noord de schaarste aan goed opgeleide ICT’ers zou kunnen verminderen. Het viel hem meteen op dat het beleid werd uitgestippeld door mannen van middelbare leeftijd, strak in het pak.
‘Ze probeerden jonge mensen te enthousiasmeren voor ICT. Daarvoor hielden ze vaak bijeenkomsten in grote gebouwen op bedrijventerreinen aan de snelweg. Soms organiseerden ze wat op een middelbare school en natuurlijk schonken ze aandacht aan studenten, maar van een structurele aanpak was geen sprake.’
Bij Vincent en zijn compagnon Robert Adema begon meteen een belletje te rinkelen. Zij zagen in dat deze maatschappelijke uitdaging zo groot was, dat daar vroeg of laat iets mee zou gebeuren.
‘Robert en ik kwamen erachter dat bedrijven dit niet zouden gaan regelen. Ze hadden er geen aanpak voor, en nog nauwelijks besef. We vonden niet één bedrijf dat de nieuwste technologische ontwikkelingen en de vaardigheden die daarbij horen, in het dagelijks leven van jonge mensen brengt.’

Afspraken, overleggen, vergaderen, Vincent hééft een sociaal leven, maar wel strak ingepland

ITurnIT zag officieel voor het eerst het daglicht in de zomer van 2015. Ze grepen alles aan. Of het nu ging om evenementen als het Maak Festival, cursussen drones bouwen, of de nieuwste Tesla bekijken met een klas, ITurnIT deed het.
‘Als het voor het aanleren van tech-skills in zou houden dat de kiddo’s tien keer zouden moeten koprollen, dan hadden we dat gedaan’, lacht Vincent. ‘Maar we zijn inmiddels ook gewoon bezig met het ontwikkelen van een structureel onderwijsprogramma voor basis- en middelbare scholen.’

De jonge ondernemer heeft een druk bestaan. Veel afspraken, vergaderingen en werkoverleg. Tijd voor een sociaal leven heeft hij tegen de verwachting in ook nog.
‘Dat soort dingen moet je inplannen. Ik sport intensief, zo’n vijf dagen in de week, en ik probeer één dag vrij te houden voor mezelf.’ Is dat moeilijk? ‘Niet als je het echt wilt.’
Daar zit het hem nou juist in: echt willen. Uit alles blijkt dat het werk voor Vincent meer is dan alleen maar werk.
‘Toen ik van Meppel naar Groningen verhuisde dacht ik: ik ga er nu vier jaar keihard voor knokken en daarna aan het werk. Dat heb ik ook gedaan. Mijn eerste drie jaar haalde ik keurig binnen de tijd, naast het sporten, het ballroomdansen en een baan in een snackbar. Die mentaliteit heb ik nog steeds. Ik heb altijd gezegd dat ik er alles aan zou doen om niet te hoeven solliciteren.’

‘Iedereen schrijft zich maar in bij de Kamer van Koophandel en roept dat hij een ondernemer is’

Twijfelde hij nooit? Nooit gedacht dat hij z’n studie beter kon opgeven omdat ITurnIT zoveel tijd opslokte?
‘Nee, nooit.’ Lachje. ‘Er waren altijd mensen die me tijdens mijn studie de hand boven het hoofd hielden. Ik paste niet in het traditionele onderwijssysteem, maar zij hielpen. Die mensen heb ik de belofte gedaan: wat er ook gebeurt, ik studeer  af.’ Vooral Elles Kazemier en wijlen Fedde Harwig is hij dankbaar, z’n coaches op het Honours College. ‘Die hebben zoveel voor me gedaan.’
Ondernemerschap is volgens Vincent niet voor iedereen weggelegd al lijkt het op het moment een trend.
‘Iedereen schrijft zich maar in bij de Kamer van Koophandel en roept dat hij een ondernemer is. Een ondernemende houding is goed, maar ik denk niet dat het voor iedereen is weggelegd. Althans, dat is mijn mening.’
De jonge ondernemer heeft wel wat tips voor studenten die de stap richting een eigen bedrijf willen zetten.
‘Neem een coach. Iedereen onderschat het nut van goede begeleiding, terwijl dat in de sportwereld heel gebruikelijk is. Een andere tip is: durf te vragen. Als je niets zegt, niets vraagt, dan gebeurt er ook niets. Wees ondernemend. En als laatste een mooi cliché: durf te falen. Je kunt niet weten hoe het boven is als je beneden niet hebt gezien. Dus bij twijfel, gewoon doen.’