Warm ondergoed

‘Wát heb je aan?’
‘Sshhhht, niet zo hard gek!’
‘Zeg nou gewoon, wat heb je aan?’
Ik probeer mezelf af te sluiten van alle gesprekken om me heen, iets waar de kantine van het techniekgebouw zich uitermate slecht voor leent. Met name omdat het gesprek van twee meisjes die achter me zitten steeds interessanter wordt.
‘Ik heb een roze string aan, met kant, weet je wel?’
Na een goede dertig seconden giechelen hervatten de meisjes hun gesprek.
‘Maar, je hebt op dit moment helemaal geen vriend toch?’
‘Nee, dat klopt. Maar dat maakt niet echt uit. Ik vind het gewoon spannend ofzo. Ik vind het echt een geil idee dat ik in de klas zit in m’n ministringetje..’
Langzaam klap ik mijn laptop dicht.

Het meisje met de ministring maakt een protestgeluid

‘Echt? Vind je dat? Ik zou echt doodsbang zijn dat iemand er achter komt. Ik weet het niet.. Ik zou het denk ik alleen voor mijn vriend dragen. Verder vind ik het maar ongemakkelijk zitten’
Het meisje met de ministring maakt een protestgeluid.
‘Dat vind ik dus helemáál niet. Het lijkt wel alsof ik helemaal niets aan heb. Héérlijk. Wat bevrijdend!’
Het andere meisje onderbreekt haar.
‘Nou Lies, ik vind het wel een beetje gek hoor. Wil je soms dat elke kerel naar je kont zit te staren ofzo?’
Lies bedenkt zich niet: ‘Ja, eigenlijk wel. Soms heb ik van die momenten dat ik wel met elke jongen naar bed zou willen. Dan trek in mijn string aan, om me speciaal te voelen. Het is echt het lekkerste en meest fijne gevoel dat ik kan krijgen op dit soort saaie dagen.’

Omdat ik mezelf kwel met deze puntloze gedachtestroom, besluit ik om ergens anders te gaan zitten

Ik krijg droge lippen. Terwijl ik een flesje water zoek, mompel ik wat verwensingen. Op deze manier schiet ik geen steek op. Het meisje met de normale onderbroek is even stil. Ik stel me voor dat ze haar hoofd schudt. Ik denk na over hoe vrouwen in onze maatschappij onbewust de druk voelen om altijd knap gevonden te worden. Als een meisje jarig is zal het gros van alle mensen haar feliciteren met haar uiterlijk, terwijl mannen traditioneel steeds stoerder en sterker worden. Dit fenomeen begint al bij de geboorte, waar de baby, gesorteerd op gender in een bijpassende kleur handdoek wordt gewikkeld. Hokjesdenken. Misschien bestaat er zelfs niet eens een mannelijke equivalent van een missverkiezing (een misterverkiezing?). Omdat ik mezelf kwel met deze puntloze gedachtestroom, besluit ik om ergens anders te gaan zitten. Omdat mijn nieuwsgierigheid de overhand krijgt, kijk ik nog even snel achterom. Met grote ogen staart ze me aan. Ze moet hebben geweten dat ik alles kon horen. Ik voel me als de spreekwoordelijke kanarie in een kolenmijn, wachtend op een zekere dood. Het meisje dat naar me kijkt weegt, schat ik, ongeveer 160 kilo, ademt hoorbaar zwaar en heeft moeite met slikken. Ik lach beleefd en maak me uit de voeten.