Wereldkampioen Sarèl: ‘Rammen, dat wil ik’

Nog maar eenentwintig jaar en twee wereldtitels in de pocket. Sarèl is een beest. Maar wat haar verhaal zo belachelijk tof maakt: ze vecht nog helemaal niet zo lang. Hoe het dan in godsnaam kan dat ze nu al op zo’n hoog podium staat?

Pa-Paa-Pam! Een stilte… Dan een exacte kopie van de eerste knalcombinatie: Pa-Paa-Pam! De doffe klappen komen uit een achtertuin ergens in Meedhuizen, een dorp onder Delfzijl met slechts vierhonderd inwoners. Nog eens Pa-Paa-Pam! Enkele meters het erf op, na de chagrijnige begroeting van een hond met stijve gewrichten wordt duidelijk waar het geluid vandaan komt. Het schuurtje naast de vrijstaande woning is omgebouwd tot heuse boksring. PA-PAA-PAM!!! klinkt het ineens een stuk harder met open deur. Binnen treffen we de kersverse wereldkampioen Sarèl de Jong tijdens haar ochtendtraining.
‘Wij zijn nog wel even bezig, hoor’, zegt ze. ‘Maar je kunt prima in de hoek zitten tot we klaar zijn.’

Zodra het belletje luidt, TING-TING, schieten ze in beastmode, een soort vechtersmentaliteit met hyperfocus

Voor wie niet dagelijks in de dojo komt, en dus niet gewend is aan de rauwe energie van mokerharde knietjes en kletsende scheenbenen, is kickboksen behoorlijk intimiderend. Niet voor de topfitte Sarèl en haar trainer Denis. Zodra het belletje luidt, TING-TING, schieten ze in beastmode, een soort vechtersmentaliteit met hyperfocus. Ronde na ronde, oefening na oefening. Net zolang tot ze letterlijk dampend midden in de ring staat, haar bitje uitspuugt en zegt: ‘Zo, klaar weer.’

Onbekenden in elkaar rammen
Beastmode: uit. Die is achtergebleven in de dojo, net als het met zweet doordrenkte shirt. De Groningse neemt voorzichtig een slok earl grey en zit inmiddels uiterst relaxt aan de keukentafel.
‘Wat ik denk als ik in de ring sta? Pfffffff…’ Ze perst lucht uit haar opgeblazen wangen. ‘Lastig. Tijdens de training ben ik heel geconcentreerd bezig met techniek en zo. Maar een wedstrijd is anders. Eigenlijk krijg ik dan niks mee van wat eromheen gebeurt en hoor alleen Denis, die aanwijzingen geeft. Toch blijft het raar, hoor: ineens sta je in een ring met iemand die je nog nooit gezien hebt, maar die je wel even in elkaar moet rammen.’

Hoe belandt iemand die nog nooit een klap heeft uitgedeeld, binnen vijf jaar op zo’n hoog podium?

Raar of niet, het is precies wat de eenentwintigjarige op 23 juni 2018 in Martiniplaza deed. Daar pakte ze haar allereerste wereldtitel, waarna haar kop in praktisch iedere krant, blog en magazine in het Noorden stond. ‘Ja, gekte’, glimt ze. ‘Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.’
Lekker hoor, een wereldtitel.  Ja, ja, dames en heren: de beer is los. Maar wat de hele boel zo verschrikkelijk tof maakt, is het verhaal dat erachter schuilt. Sarèl kickbokst namelijk nog maar vijf jaar. Terwijl de upper cuts en spinning high kicks er bij veel concurrenten al vanaf de prilste jeugd zijn ingeprent.

Laatbloeier
Maar hoe belandt iemand die nog nooit een klap heeft uitgedeeld, binnen vijf jaar op zo’n hoog podium?
‘Nou, het begon als conditietraining naast het voetbal.’ Sarèl zet haar kop thee voor zich neer.
‘Eén keer in de week trainen werd al snel twee keer. Toen drie keer, vier keer, plus wedstrijdtraining op zaterdag.’
Typisch gevalletje volleitzig uit de klauwen geëscaleerd?
‘Dat kun je wel zeggen.’ Een lachje. ‘Mijn voetbaltrainer stelde me destijds ook voor de keuze: kickboksen óf voetbal. Dat was makkelijk. Het niveau op het voetbalveld was niet bijster hoog en er werd al gejankt als we een rondje om het hoofdveld moesten lopen. Nee, ik had meer persoonlijke uitdaging nodig.’

Offers brengen
Kortom: voetbal out, kickboksen in. En wat blijkt? Het vechten bevalt, plus: ze is er goed in. Knettergoed. Vandaar dat steeds meer zaken wijken voor deze nieuwe liefde, offers die ze móet brengen: vrienden, vrije tijd, hbo Verpleegkunde. Al heeft de wereldkampioen nog wel haar papiertje gehaald.

Sarèl is zo goed omdat ze bereid is om alles te geven

‘Met moeite hoor, zóóóóóó.’ Ze kijkt erbij alsof ze vier jaar studeren in enkele seconden herbeleeft. Duidelijk een pittige periode. Voornamelijk omdat kickboksen en studeren op hetzelfde moment in haar leven kwamen en je hoeft geen Sherlock te heten om erachter te komen wat voorrang kreeg. ‘Op een gegeven moment zocht ik contact met Denis.’ Ze wijst over de keukentafel.
‘Hij had nou eenmaal meer ervaring met wedstrijden dan Douwe, bij wie ik in het begin trainde. Denis en ik hebben een denkbeeldig contract getekend en afgesproken er vol voor te gaan.’ De twee kijken elkaar aan en knikken synchroon.

Eén op de tienduizend
Vanaf dat moment gaat het hard. C-klasse wordt B-Klasse en B-klasse wordt A-klasse.
‘Of ik direct wist dat ze het in zich had?’ Denis denkt even na… ‘Zeker, maar ik ken mensen met meer talent. Sarèl is zo goed omdat ze bereid is om alles te geven. Dat zie je misschien bij één op de tienduizend vechters.’
‘O, ik moet nu twee eieren eten’, komt er ineens onverwacht uit de kickbokser. ‘Die heb ik helemaal niet meegenomen.’
De woorden zijn er nog niet uit, of Denis staat in de keuken. Goed geregeld, ja

Dit is nog maar het begin
Sarèl gaat ervoor. De onlangs behaalde tweede wereldtitel is nog maar het begin, er moeten nog veertig,  vijftig van die overwinningen bij. En dan, over twee jaar The World Games 2021. Daar gaat de nuchtere Groningse het op het allerhoogste niveau laten zien. Mark my words.

Foto’s: Jasper Bolderdijk