Win 2 kaartjes voor Jonge Harten

Who runs the world, een coproductie van Jonge Harten en het NNT, is een ode aan de vrouw die de regie van de Nieuwe Wereld in handen neemt. Wil jij woensdag 27 november naar Who runs the world? Stuur dan razendsnel een mailtje naar hanzemag@org.hanze.nlen maak kans op twee tickets. ‘Een geniaal stuk!’, vindt Habon Abdulahi die op 23 november vast een kijkje nam.
De Machinefabriek van het Noord Nederlands Toneel zich met een diverse groep mensen. Allen gekomen voor het bijwonen van het stuk Who runs the world in het kader van het negendaagse Jonge Harten Festival. Een aantal minuten voor aanvang van de voorstelling gaat een vrouw in een typische jaren-zestig-outfit op een oude tv staan. Zij symboliseert hoe de vrouwen waren voor het feminisme. Poppetjes die enkel de man dienden. Bij binnenkomst van de zaal zit Stephanie Louwrier (actrice) op een witte stoel op een wit plateau met een futuristische kroon op haar hoofd. Om haar heen vormen drie witte en één roze TL-buis een vierkant ter hoogte van haar hoofd. De ruimte is verder vrij kaal. Nadat het publiek plaats neemt durft de jaren-zestig-vrouw de zaal niet in. De ijzige blik van Stephanie is duidelijk. Na een staarsessie van een minuutje of twee met het publiek begint ze haar tirade. Ze haat mannen. Dat komt er alleen niet zo makkelijk uit. Het woord feminisme is ook een woord wat niet uit te spreken is. Op een gegeven moment vraagt ze een man om hulp. Deze verplaatst het plateau en de stoel voor haar. Wel gek. Ze haat mannen maar wil wel hun hulp. Grappig is dat de man haar ook zomaar gaat helpen. Ze vraagt daarna wat hij doet. Hij antwoordt dat hij in de computers zit. ‘Wat goed. Goh, klap. Supergaaf.’ Dit soort zinnen blijft ze een tijdje herhalen. Ook dit wordt op een gegeven moment moeilijker.  Verder zal ik niet uitweiden over de inhoud.
Het is een apart en lichtelijk verwarrend stuk met een diepere boodschap die niet gelijk te zien is. Het is echt een stuk wat even in moet zinken. Het gaat namelijk niet over feminisme of het haten van mannen, maar over hoe wij mensen alsmaar het zelfde doen, omdat we het altijd al zo gedaan hebben. De over-all message van het stuk is dat het eens tijd wordt om uit deze zich alsmaar herhalende geschiedenis te ontsnappen. Iemand moet de eerste stap zetten om de eeuwig durende vicieuze cirkel te doorbreken. Makers Stephanie Louwrier en regisseuse Daria Bukvic hebben een geniaal stuk ten tonele gebracht. Een must-see!