Wint Bohyeon de Koninklijke Prijs voor Moderne Schilderkunst?
Bohyeon Hwang exposeert haar werk in het Koninklijk Paleis in Amsterdam. De Koreaanse is één van de drie Hanzestudenten die dit jaar in de race zijn voor de Koninklijke Prijs voor Moderne Schilderkunst.
Veel jonge kunstenaars in Nederland schrijven zich in voor de Koninklijke Prijs voor Moderne Schilderkunst. Deze prestigieuze prijs kan hun (artistieke) leven behoorlijk veranderen. Hanze-studente Bohyeon Hwang is een van de vijftien genomineerden. Vanaf 12 oktober hangt het werk van de Zuid-Koreaans een maand lang in het Koninklijk Paleis in Amsterdam.
‘Ik wil dromerige reïncarnaties van objecten maken’
‘Het is een grote stap in mijn artistieke reis en carrière’, zegt Bohyeon. ‘Ik kan in contact komen met meer verzamelaars, galeriehouders en kunstenaars, allemaal mensen die me verder kunnen helpen. De nominatie is een bevestiging van mijn passie, en een beloning voor de jaren werk die me tot hier hebben gebracht. Dat inspireert me om op zoek te gaan naar meer in mijn artistieke leven. Wie weet wat er nog gaat gebeuren.’
Bohyeon’s schilderijen zijn geïnspireerd op objecten die ze op internet of in het echt ziet. Ze koppelt ze aan haar verbeelding en haar gedachten. ‘Als ik mijn tekeningen vermeng met de vastgelegde beelden, creëren ze een nieuwe indruk. Net zoals een digitale afbeelding die transformeert van iets dat digitaal aanwezig is naar een tastbaar object. Ik wil een manier vinden om een dromerige reïncarnatie van een object te maken voor het publiek. Het moet voor hen voelen alsof het de eerste keer is dat ze het zien.’
De totstandkoming van Bohyeons werk is een combinatie van precisie en spontaniteit
‘Wanneer ze objecten in haar werk gebruikt, heeft ze het gevoel dat die haar schilderingen overschaduwen. Dit weerspiegelt haar innerlijke twijfel. ‘Ik voel me soms onzeker en zie mezelf als niet speciaal genoeg.’ De twijfel leidt ertoe dat ze diep nadenkt over anderen, met een mix van emoties zoals liefde, shock, haat, respect, sympathie en bewondering.
De totstandkoming van het werk is een combinatie van precisie en spontaniteit. Ze begint met het zorgvuldig plaatsen van kleine, dunne penseelstreken op het doek. Daarvoor gebruikt ze een stugge borstel om elementen van het oorspronkelijke beeld te behouden en tegelijkertijd iets nieuws op te bouwen. De techniek schept een gelaagd, gestructureerd oppervlak waar kleuren en lijnen gedeeltelijk zichtbaar blijven, waardoor een gemankeerd effect ontstaat.
‘Ik heb de dingen gebruikt die me opvielen toen ik net in Nederland was gearriveerd’
Bohyeons schilderij voor deze tentoonstelling bevat persoonlijke ervaringen van het jaar dat ze nu in Nederland woont. Nu ze haar werk in zo’n groot evenement mag laten zien, realiseert ze zich dat haar Zuid-Koreaanse culturele achtergrond en manier van uitdrukken positieve weerklank vinden. ‘Ik heb kenmerken gebruikt die me opvielen toen ik net in Nederland was gearriveerd. De raamstijlen bijvoorbeeld, de spinnen die in mijn huis leven en de platte perziken en spruitjes die ik hier voor het eerst proefde.’
Op de Master of Painting ontmoette ze docenten Jacco Olivier en Margo Slomp, die haar steun en toeverlaat werden. Ze boden veel hulp door haar in contact te brengen met kunstenaars en de juiste kunstheorieën.
Bohyeon gaat niet in haar eentje naar Amsterdam. Ze maakt deze artistieke reis samen met Sofiia Dubyna, een huidige masterstudent aan het Frank Mohr Instituut, en Shivangi Kalra, die onlangs afstudeerde. Ze kijkt er nu al naar uit om later als collega’s ideeën uit te wisselen.
‘Ik wil overleven als schilder, ik wil niet dat mijn carrière een droom wordt’
Bohyeons ambities zijn overleven en groeien. Nadat ze haar master aan het Frank Mohr heeft afgerond, wil ze professioneel kunstenaar worden. ‘Ik wil overleven als schilder. Het enige wat ik wil is al mijn tijd aan mijn werk besteden. Serieus, ik wil echt niet dat het bij een droom blijft.’ Om dit te bereiken is ze van plan om haar kunstwerken flink te promoten en zoveel mogelijk kansen aan te grijpen om haar schilderijen op verschillende tentoonstellingen te laten zien.
‘Ik weet niet zeker hoe ik moet groeien als kunstenaar. Ik vraag me al snel af: is groei echt nodig? Moeten kunstenaars zich onder druk gezet voelen om beter werk te maken? Dat is niet mijn doel. Ik wil gewoon blijven tekenen en via schilderijen zien wat ik wil zien. Elke dag, terwijl ik goedkoop brood eet en mijn kleine zolder schoonmaak, blijf ik geloven dat ik ooit anderen kan helpen of iets waardevols aan de wereld kan toevoegen. Ik hoop dat dit geloof in mezelf een vorm van groei is.’
Foto: Sadaf Khani