Altijd tijd voor de dieren

Als het Witte Konijn uit Alice in Wonderland raas ik door de dagen. Geen tijd, geen tijd, drukdrukdruk. Om m’n pols m’n horloge dat in razend tempo de seconden wegtikt. Vier objecten houden dit tempo in stand: horloge, agenda, telefoon en iPad. En nummer vijf ben ik natuurlijk zelf. De constructie tijd hebben wij, de mens, zelf bedacht om structuur aan te brengen. We hebben het in het leven geroepen om duidelijkheid te scheppen. Op deze manier kun je allebei op hetzelfde moment aankomen bij de Bagels & Beans, mis je nooit je favoriete serie en weet de docent wanneer hij moet beginnen aan zijn hoorcollege.
Geen tijd hebben, eigenlijk bestaat dat niet, want tijd is er altijd. Maar wanneer ik een koffieafspraak met een vriendin moet afzeggen, ervaar ik wel een tijdstekort. Het druk hebben vind ik fijn. Ik hou van de structuur, van altijd iets te doen hebben. Als ik alles voor elkaar heb gekregen, ben ik aan het eind van m’n dag moe, maar voldaan. Dan ervaar ik de tijd die is verstreken niet als vervelend, maar als iets alledaags, iets wat nu eenmaal zo is. Totdat m’n agenda begint uit te puilen en de efficiëntie zoek raakt. Als ik dingen moet afraffelen, afspraken moet verzetten. Gevalletjes van te veel gepland, door mezelf of door anderen.
De Beleving van tijd kan verschillen. Wanneer je de beleving van tijd beschrijft, komt er direct een halve dierentuin om de hoek zetten. Kijkend naar een interessant theaterstuk verandert de tijd in een vogel: hij vliegt voorbij. Wachtend bij de tandarts transformeert de tijd in een slak. Wanneer je druk bent is de tijd een bezig bijtje. Het grappige van die dierenbeeldspraken is dat dieren zich totaal niet druk maken over de tijd die hun in de nek hijgt. Oké, de seizoenen voelen ze, maar verder? Ze rennen niet rond met een overvolle agenda.
Aan het einde van de dag kom ik thuis en dan ligt m’n konijn in z’n hokje te slapen. Hij heet Lodewijk Napoleon, hij is de koning van een oogje dichtdoen. Niks drukte. Het is niet de klok die me opjaagt. Het is niet de tijd die in m’n nek hijgt. Ik doe het zelf. Ik richt zelf m’n dagen in. En als het dan echt te druk wordt, speel ik struisvogel: ik steek m’n hoofd één hele zondag in het zand. Alsof er geen tijd is, 24 uur lang.

Derdejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over het leven, leren, wel en wee van een student op Academie Minerva.