Altijd weer een nieuwe kans

Kinderen van de Algonquin-indianen uit Canada beleefden vroeger een zacht gezegd opmerkelijke overgang naar volwassenheid. Bij het bereiken van de juiste leeftijd werden de kinderen gekooid naar een afgezonderd gebied gebracht. Hier kregen ze een stinkend brouwsel toegediend dat de indianen Wysoccan noemden, een extreem gevaarlijk hallucinogeen dat honderd maal sterker dan LSD schijnt te zijn. De kinderen zouden enkele uren na het innemen van het goedje hun contact met de buitenwereld verliezen. Na enkele dagen was hun geest omgevormd tot een bodemloze put.

Tijdens al die rituelen kijkt de wereld toe en staan vrienden en familie te juichen als je de finishlijn passeert

De intentie van dit ritueel is dat de kinderen het contact met hun jeugd verliezen, alle herinneringen aan vroeger worden met een chemische ijspriem uit de hersenen verwijderd. Vaak ging het mis en verloren de kinderen veel meer, zoals het besef van tijd, identiteit of het spraakvermogen. Mocht bij de terugkeer in het dorp blijken dat een kind nog details uit zijn jeugd weet op te dissen, dan moest een tweede ronde korte metten maken met de restanten van de jeugd.
Een rite de passage wordt in iedere cultuur anders beleefd, maar het fenomeen onderstreept altijd een transformatie. Het overwinnen van een obstakel of het doorstaan van een gebeurtenis geeft iemand bestaansrecht in de nieuwe wereld, de wereld van de volwassenheid. In de westerse wereld lijkt het alsof de jeugd meerdere rites de passage moet doorstaan. Ieder jaar is er wel een nieuwe horde die moet worden genomen, iedere jaar wel een flessenhals waardoor men moet kruipen om een trede te klimmen op de sociale ladder. Sweet sixteen, propedeuse gehaald, 21-diner, geslaagd voor het rijbewijs, geslaagd voor de middelbare, stage afgerond, project behaald, tentamens en hertentamens gehaald. Tijdens de rituelen kijkt de wereld toe en staan vrienden en familie te juichen als je de finishlijn passeert, een proces dat makkelijker is geworden sinds de komst van social media.

Wie slaagt wordt uitbundig geprezen, wie zakt wordt beschimpt en moet zich schamen

Wie de test doorstaat is geslaagd en mag zichzelf onderdeel van de nieuwe wereld van volwassenen noemen, wie zakt voldoet niet aan de standaarden van het systeem. Gelukkig is onze beschaafde samenleving  niet zo veeleisend als die van de Algonquin, wij hoeven onze jeugd immers niet achter te laten. Toch is de gedachte universeel. Wie onze test doorstaat, hoe scheef, immoreel en ongepast ze ook is, mag zich laten zien in de gemeenschap. Wie zakt, wordt beschimpt en moet zich schamen. Let er maar eens op: hoeveel van je vrienden zullen zeggen dat ze gezakt zijn, hun rijbewijs niet hebben gehaald, deerniswekkend hebben gefaald tijdens een presentatie? Gelukkig is er volgend jaar weer een kans om jezelf te bewijzen.