Bandersnatch (spoileralert!)

Na een productief dagje studeren, gevolgd door kokkerellen voor m’n huisgenoten, kroop ik gisteren onder mijn deken(tje) voor een welverdiend avondje Netflix.
Normaal gesproken ben ik gek op van die makkelijke wegkijkseries zoals Friends. Get yourself a Chandler, zijn karakter alleen al is voor mij de helft van het succes van de serie. Maar voor de verandering zwichtte ik voor de hype van het moment: Bandersnatch, het film-vervolg van de serie Black Mirror. Dat is normaal gesproken niet mijn favoriete serie, ik krijg van veel afleveringen een naar gevoel. Het beeld van een zieke, door technologie beheerste nabije toekomst, heeft een veel te echt verband met het heden. Noem me naïef, maar ik doe liever mijn ogen dicht wanneer het over dit soort dingen gaat. Toch was ik benieuwd naar de film, vanwege het interactieve element.

Kies ik wat ik zelf zou doen in deze situatie, of is dit juist het moment voor idiote keuzes?

In de verwachting aan het einde met open mond te zitten, begon ik aan de film. Programmeur Stefan is een game aan het ontwikkelen, gebaseerd op het choose your own adventure-boek Bandersnatch. Hoe het verhaal loopt bepaalt de kijker, door een klikbaar keuzemenu in sommige scènes. Al bij de eerste keuze begon ik te twijfelen. Kies ik nu wat ik zelf zou doen in deze situatie? Of is dit juist het moment om idiote keuzes te maken? Doe ik wat past bij het karakter van Stefan?
Mijn chaotische keuzes resulteren in een freaky LSD-trip, waarin ik noodgedwongen één van de spelers van het balkon moet laten springen. Onschuldige, onwetende Stefan, of Colin, op wiens bedoelingen ik geen vat kan krijgen? Met een naar gevoel dat me niet onbekend is door Black Mirror, kies ik voor Colin.

Het is te frustrerend om het te laten bij slechts de twee eindes die ik heb gezien

Mijn overige keuzes leiden tot een spectaculair gevecht met Stefans psychologe, en de moord op Stefans vader. Eenmaal bij het einde, althans bij het einde waarop ik uitkwam, zat ik met vragen in plaats van met een open mond.
Welke vragen? Dat wist ik zelf niet eens precies. Een korte googlesessie gaf een aantal interessante invalshoeken, waardoor ik nieuwsgierig ben geworden naar de andere eindes. Het is te frustrerend om het te laten bij slechts de twee eindes die ik heb gezien.
Toegegeven, het concept heeft me in z’n greep. De knappe technologie (in de film en het interactie-element) heeft het voor elkaar gekregen. En laat die technologie nou precies zijn waarom ik niet naar Black Mirror keek.