Bellen met de kwarrel
Terwijl het spoor langs me raast en ik me probeer te focussen op mijn presentatie kan ik het niet helpen, maar luister ik per ongeluk toch mee. Uit het gesprek maak ik op dat de jongen met zijn vriendin belt. Of pff, vriendin… Misschien is het wel een scharrel, kwarrel of prela. Ik heb niet gevraagd of ze officieel een relatie hebben, sinds dat een ding schijnt te zijn tegenwoordig. Want zodra het label er eenmaal opgeplakt is, dán is het ineens serieus. Dán is het aan, zoals je dat dat op de basisschool noemde.
Tóch vraag ik me af of telefoneren in een treincoupé wel te maken heeft met schijt hebben aan
Ik verwonder me erover dat de jongen een paar stoelen schuin achter me zo onbeschaamd lang telefoneert terwijl er ja, wel dertien mensen meeluisteren, 26 oren. Alhoewel, er zitten wat ouderen tussen, laten we het aantal goed werkende oren schatten op 22. Aan de ene kant vind ik het wel stoer. Zelf probeer ik ook wat meer schijt te hebben aan bepaalde dingen. Me minder bezig te houden met wat anderen denken of vinden van wat ik doe.
Tóch vraag ik me af of telefoneren in een treincoupé wel te maken heeft met schijt hebben aan. Persoonlijk zou ik het plaatsen onder de categorie sociale norm. O ja, en onder privacy. Die ook. Zelf denk ik dat ik geen behoefte zou hebben aan luistervinken.
Ik kijk weer naar mijn presentatie, die ik in de notities van mijn telefoon heb getypt. Wat een ballen zou ik hebben als ik nu in die coupé zou opstaan en m’n presentatie zou gaan oefenen. Ik overweeg het, maar then again, zouden die mensen daar überhaupt op zitten te wachten? Ik geloof dat ik hiervoor toch een what are the odds? nodig zou hebben.
Ik check de tijd… keurig, hij is al bijna 25 minuten aan het bellen
Ik begin me af te vragen of alle hoofden hier wel hetzelfde denken als ik. Zouden deze mensen überhaupt meeluisteren met het telefoongesprek? Zich er misschien aan ergeren? Ik check de tijd. Keurig, hij is al bijna 25 minuten aan het bellen. Ik moet toegeven dat ik het best prettig vind hoe deze jongen op de achtergrond spreekt. Zijn intonatie heeft iets rustgevends. Wat is het toch eigenlijk lekker dat dat hem blijkbaar helemaal niet boeit, dat bellen.
Als we dat eens allemaal zouden doen, ons iets minder aantrekken van wat anderen vinden… Zouden we dan niet veel vrijer leven? Wat een hoop vragen. En wat een gedachten, allemaal. Lekker wel, zo een beetje voor je uit zitten denken. Daar is een treinreis ook wel een beetje voor toch? Alhoewel ik mezelf iedere keer weer voorneem mijn tijd in de trein effectief te besteden. Oké ja, back to business. Presentatie. Als ik nou begin met wat meer schijt te hebben aan het publiek. Zou mijn presentatie me dan ook makkelijker afgaan? En weer begin ik aan het doorlezen van de stukken tekst in mijn notities.