Bestekla

Het begon bij een lepel, toen was het een vork, later weer een kommetje. Eén voor één verdwenen artikelen uit onze toch al karig gevulde besteklade. Het is als bij een wasmachine die sokken eist als vergoeding voor het reinigen van de kleren, na iedere wasbeurt zit je weer met een onpaar.
Nou, zo ook de besteklade. Dat er spullen verdwijnen is zeker, maar waar ze blijven is de vraag. Laten we er voor het gemak van uitgaan dat eetgereedschap geen beschikking heeft over een bewustzijn, en zich dus ook niet op eigen gelegenheid kan bevrijden. Omdat de vindplaats zich verscholen houdt en mijn huisgenoten en ik van niets weten, slingert het antwoord met grote waarschijnlijkheid ergens rond in het rijk der mysteriën.

Het tafereel wordt grimmiger als de ontbijtborden in stukken worden gemept door losgeslagen eierlepels

Het zou me niks verbazen als er ergens tussen de derde en vierde dimensie een stel duivelaanbiddende vorken onkuise handelingen verrichten met de lepels van een bak verderop. Hand in hand dansen ze in een onnoembare plaats rondom een hoog vuur, steeds dichterbij tot de punten rood kleuren en het metaal gevaarlijk krom gaat staan. Het tafereel wordt grimmiger als de ontbijtborden in stukken worden gemept door losgeslagen eierlepels, de melkopschuimer in de hoek ontucht pleegt met drie van de vijf koffiekopjes, terwijl de messen samenspannen om bij een eventuele terugkeer de bestekla als domein te claimen, terwijl ze slinkse blikken werpen naar de messenslijper.
Dichterbij het repertoire van realistische opties ligt de mogelijkheid van een ongenode gast. Uit Japan kwam zo’n tien jaar geleden een gek nieuwsbericht. Een dakloze vrouw heeft ongeveer een jaar op de bovenste plank van een kledingkast gebivakkeerd. En dan niet haar eigen kast, maar die van een wildvreemde vent. Vond ze wel een goed idee, zo’n gratis plekkie.

Mocht onze gewaardeerde stalen vrienden deze tekst lezen: kom alsjeblieft thuis!

De man des huizes kreeg pas argwaan toen hij merkte dat er meer en meer voedsel verdween uit zijn kastjes. Hij besloot een camera te installeren die hij kon aflezen via zijn mobiele telefoon. In het holst van de nacht en wanneer hij op zijn werk was, zo ontdekte hij, kwam er een vrouw uit zijn kledingkast gekropen die doodleuk zijn voedselvoorraad plunderde. De politie zou de vrouw later omschrijven als ‘netjes en schoon’ en wees erop dat ze regelmatig een douche nam en haar minuscule bed regelmatig onderwierp aan een schoonmaakbeurt.
Nu ik me niet kan voorstellen dat er ruimte is voor een klein Aziatisch vrouwtje in onze keukenkasten, maar ik sluit de mogelijkheid niet uit. Feit blijft dat er met enige regelmaat bestek verdwijnt naar onbekende oorden, en m’n huisgenoten en ik de IKEA wel voldoende hebben gesponsord.
Mocht onze gewaardeerde stalen vrienden deze tekst lezen: kom alsjeblieft thuis! Vlucht uit de klauwen van Aziatische inbrekers en breek vrij uit de ketenen van de schaduwdimensie waar eeuwig heavy metal op de achtergrond speelt. Dat is ook niet alles. Kom terug en help ons weer eten. Zonder jullie zijn we reddeloos verloren.