Blij met prei

Ik heb m’n lichaam verkocht, althans, een stukje van m’n lichaam. Dat klinkt een beetje extreem, misschien meer iets voor een horrorfilm. Je lichaam is toch van jou? Waarom zou je een stukje weggegeven?
Toch gaf ik een stukje van mezelf weg. Om precies te zijn een klein stukje boven mijn linkerenkel, ongeveer ter grootte van een duim.
Samen met acht andere leden van Cleopatra organiseer ik Preipop, een supertof tweedaags muziekfestival. Dit festival is gratis toegankelijk, maar het kost natuurlijk wel wat. Om uit de kosten te komen, moesten we een beetje creatief zijn met het ophalen van geld. Daarom hielden we een veiling.

Een prei? Heel even vroeg ik me af wat ik in godsnaam aan het doen was

Meestal haal je met dit soort veilingen iets van 400 euro op, maar wij hoopten stiekem op meer. Met in het achterhoofd het idee dat het waarschijnlijk nooit zou gebeuren riepen iemand: ‘Bij duizend euro laten we een tattoo van een prei zetten!’
Drie keer raden wat er nu op mijn enkel staat.
Uiteindelijk zaten we met zijn vijven te wachten op de vereeuwiging van de prei. Misschien verwacht je nu dat we allemaal diep zaten na te denken over de keuzes die een mens in z’n leven maakt, en wellicht denk je dat de spijt ons verteerde, maar niks was minder waar. We hadden er juist superveel zin in! Plus, we hadden het er uitgebreid over gehad, als iemand toch niet meer wou, hoefde het niet want je moet er wel de rest van je leven tegenaan kijken.
We waren het verrassend snel eens over een ontwerp. Hoewel we nog even grapjes maakten over preien met gezichten, of preien die je hele rug bestreken, waren we er in een mum van tijd uit. Eén voor één verdwenen we in het tattoohokje van Tainted Love. We kwamen er weer uit met een prei op onze huid.
Ik was 5/5 en heel even vroeg ik me af wat ik in godsnaam aan het doen was. Had ik me zelf niet beloofd dat ik even rustig aan zou doen met nieuwe inkt op mijn lichaam?

Ik denk aan het vele werk dat we de afgelopen maanden hebben verzet

Voor mij zijn tattoos herinneringen. Tuurlijk, het is ook kunst, maar vooral herinnering, een moment uit je leven dat je vastlegt, en dit moment wil ik lang meedragen. Als ik kijk naar de kleine prei op mijn enkel, word ik heel blij. Ik denk aan het vele werk dat we de afgelopen maanden hebben verzet en ik zie mezelf al genieten van het toffe festival dat we straks neerzetten. Hoe ik over m’n preitje denk als ik zestig ben, zie ik dan wel weer.
Vraag je je nou af wie deze gekke mensen zijn en waarom ze dat in godsnaam gedaan hebben voor een muziekfestival? Kom dan op 7 & 8 februari een kijkje nemen.