Bloedhekel

Man, man, man. Soms valt het niet mee om artistiek en vermakelijk uit de spreekwoordelijke hoek te komen. Op dit moment staat er een sobere hoeveelheid tekst op het beeldscherm en er zijn geen aanwijzingen dat dit snel zal veranderen. Inmiddels heb ik redelijk wat A4’tjes vol getikt en het aantal onderwerpen dunt gestaag uit.
Ik had gehoopt dat er deze nacht op magische wijze een idee in m’n hoofd zou opdoemen, maar helaas. Niet eens een droom waaruit ik een ieniemieniegrammetje inspiratie kan trekken. Nu zit ik in een koude kamer te kleumen achter een laptop, zeven uur ’s ochtends. Ik heb een hekel aan mezelf en aan het feit dat creatieve impulsen niet af te dwingen zijn. Maar dat maakt dat het natuurlijk ook weer mooi. Waar zou anders de kunst inzitten?

Weet je wat erg is? In een plas water stappen met je laatste paar schone droge sokken

Ik zou de makkelijke weg kunnen kiezen, en over iets kunnen klagen. Maar dat gaan we niet doen. Nee, ik wil een kwaliteitsproduct afleveren en het uiterste uit mijn kunnen halen. Frustrerend is het. Net zoals dat die pleurislaptop nu begint te haperen. Als ik ergens een ongekende bloedhekel aan heb, is het het disfunctioneren van apparatuur. Ik zou niet zeggen dat dat mijn grootste ergernis is. Dat is waarschijnlijk in een plas water stappen met droge sokken. Met name wanneer het m’n laatste paar schone sokken is, omdat ik weer eens te lui bent geweest om een was te draaien. Verschrikkelijk. Of nee, misschien is er iets nóg ergers. Zoals naar een wc gaan waar iemand is vergeten om z’n remsporen weg te halen. Waarom? Het is zo’n kleine moeite. Ik vraag me af wat door het hoofd van zo iemand gaat. Doet-ie het expres? Is het een oerinstinct om z’n territorium te markeren? Of is het simpelweg niet meer dan laksheid. Totale schijt, ha-ha, aan diegene die na hem komt. O, en wat te denken van mensen die alles in een negatief daglicht plaatsen? Zoals stukjesschrijvers die alles afzeiken. Stel je voor, zeg. Hoe deprimerend is dat?