Breinbrabbeltjes

Op de één of andere manier loop ik de hele dag met Gerard Joling in m’n hoofd. Ja, dames en heren, ik heb betere tijden gekend.
Gerard Joling kijkt me aan, zijn gelifte gelaat straalt een mengeling van leed en leut uit. Hij spreekt, net voordat hij z’n gierende astmatische lach de wereld instuurt, de fraaie woorden. Ze zouden wel eens legendarisch kunnen worden. Als Gerard zelfmoord pleegt bijvoorbeeld.

‘Ik heb er de kracht niet meer voor!

Dat is dus het effect van Docentkracht, een reeks brainstormbijeenkomsten op de Hanzehogeschool over de vraag wat onderwijskwaliteit is. Het woord Docentkracht
 wijst in een bepaalde richting: zou onderwijskwaliteit iets met docenten te maken hebben? Wel leuk van de Hanze dat de docenten daar zelf over mogen breinbabbelen, natuurlijk.
Maar het uiteindelijke doel van die bijeenkomsten, zo vertelde mij een vermoeid ogende deelnemer achteraf, lijkt een register te zijn waarin docenten moeten opgeven hoe ze zich bijscholen. 
Ik vrees dat Docentkracht de opmaat is voor een soort zegeltjes plakken, zodat de baas kan zien of we in onze vrije tijd geen duimen zitten te draaien.
Ik ben benieuwd hoeveel docenten daar de kracht voor hebben.