Buuf en ik

Buurvrouw. Buuf. Huizenblokgenootje. Medewijkbewoner. De rook van je sigaret draait cirkeltjes in mijn hoofd. De weeïge geur van jouw nicotine maakt me dromerig en laat me drijven. Zo af en toe sta je daar. Dan weer met een bekertje thee, soms met een vriendin, maar vaak moederziel alleen. Daar, op de drempel, in de opening van je deur. Onze levens worden gescheiden door een plafond en een vloer. Wat grappig eigenlijk, dat mijn vloer jouw plafond is. Ik hoop voor je dat ik niet te veel stamp, en dat je mijn muzieksmaak een beetje kunt waarderen. Zo af en toe sta je daar. Met een sigaret tussen je vingers en een vermoeide indruk. Je ziel in een Action-shoppingtas naast je op de grond.

Ingeblikt in die paar vierkante meter sleep je je door je dagen, in de deuropening laat je af en toe je rook dansen

Soms is het vroeg, dan weer laat. Even een pauze nemen van het leven. Een plafond blijft een plafond, een vloer een vloer. Jouw rook tart de zwaartekracht en klimt pijlsnel omhoog, naar mijn zelf verworven stukje eigenheid, waarvoor ik iedere maand een riante huursom betaal.
Buurvrouw. Een leven kan soms zo krimpen, maar dat weet je vast. Ingeblikt in die paar vierkante meter sleep je je door je dagen. En zo af en toe sta je daar en laat je je rook dansen. In je auto hangt een luchtverfrisser in de vorm van een dennenboompje. Arbre Magique, vertelt het labeltje. Niet dat ik zo naar binnen sta te loeren, hoor. Maar wist je dat roken in een rijdende auto nóg ongezonder is? Heus, dat las ik laatst ergens. Ik wil alleen maar dat het goed met je gaat, buurvrouw. Als ik je groet, glimlach je, maar het is de lach van een buschauffeur die de duizendste passagier van de dag ziet. Je neemt een hijs en onze levens verwijderen zich, gescheiden door plafond en vloer.

Maak een wandeling, ga naar de film, of bel aan bij die leuke man van twee deuren verderop, of beter nog: neem een bosbad

Onze gezamenlijke huisbaas vertelde me dat je bezig bent met je masterthesis. Hoe gaat het daarmee? Pas op dat je jezelf niet vastschrijft in een academische verzadiging, laat af en toe de zon eens in je ogen schijnen. Maak een wandeling, ga naar de film, of bel aan bij die leuke man van twee deuren verderop. Iets zegt me dat jullie het wel met elkaar zouden kunnen vinden. Of beter nog, ga naar het bos. Japanners zweren er bij. Shinrin-yoku noemen ze het. Bosbaden, gratis therapie voor de ziel. Moet je niet je Action-tas vergeten.
Maar ach, waar bemoei ik me ook mee. Zeg gerust dat ik een eind mag oprotten, dat ik naar de maan mag lopen met mijn gezever. Je hebt ook zeker je dromen, wensen en stille verlangens, net als ieder ander. Ik weet niks van je leven, anders dan die kleine cirkeltjes rook en de stille getuigenis van pijn in je ogen. Vergeet maar wat ik heb gezegd en blijf pauze nemen van je leven. O, die Arbre Magique, hoe ruikt dat eigenlijk? Ben ik wel benieuwd naar.