Clash of Relations

Het begon allemaal rond het nieuwe jaar, ongeveer negen maanden geleden. Ik heb er redelijk last van, al gaat het nu beter dan eerst. Nou ja, eigenlijk heb ik er zelf geen last van. Het is met name mijn omgeving die eronder lijdt. Volgens mij was het mijn neef, die mij erover vertelde en mij er enthousiast voor kreeg. Datgene waar ik over praat bestaat al een geruime tijd. Ongeveer twee jaar, als ik mij niet vergis. Dat ik het pas zo laat heb ontdekt, zie ik eigenlijk als een zegen.
Ik heb gehoord en gezien dat meerdere mannen er slachtoffer van zijn geworden, en dat de vrouwen in hun naaste omgeving met de handen in het haar zitten.

Geen goed gesprek voor het slapengaan, maar raaskallen over duister-elixer en varkensruiters

Ze voelen zich verwaarloosd en achtergesteld. Met weemoed denken ze terug aan de dagen waarop niet dat vervloekte apparaat, maar zijzelf in de armen van hun geliefde lagen. In plaats van een goed gesprek voor het slapengaan, raaskallen hun vriendjes over Duister-elixer, draken en varkensruiters. Misschien herken je deze laatste termen. Misschien heeft het als vrouw zijnde je liefdesleven verwoest. Misschien zit je dit als man te lezen met een dikke knoeperd onder je bureau, omdat alleen de gedachte aan het spel je al gek van verlangen maakt. Misschien vraag je je af waar deze column in godsnaam naar toegaat. Om dat laatste maar opgehelderd te hebben: Ik heb het over Clash of Clans. Het is een app die in 2013 het levenslicht zag en momenteel behoort tot één van de best verdienende apps ter wereld. Doel is om een dorp te bouwen en het groter en sterker te maken. Dit kan aan de hand van andere spelers aanvallen en je gebouwen en eenheden te verbeteren.

Mijn vriendin accepteert het, wonder boven wonder, ze is één van de weinigen

Sinds ik het speel, kijk ik beduidend vaker op mijn mobiel. Zijn mijn nieuwe gebouwen al klaar? Begint de clanoorlog binnenkort? Wordt mijn dorp aangevallen? In sociale situaties waar het redelijk ongepast is om op je mobiel te kijken, pak ik hem er toch even snel bij. Ook colleges gaan niet voorbij zonder minstens één keer mijn grondstoffen te oogsten. In toenemende mate ergeren de mensen om mij heen zich aan het spel. Mijn vader noemt me een klein kind en mijn vrienden die het niet spelen, zien het als de grootste tijdverspilling ooit. Mijn vriendin accepteert het, wonder boven wonder. Ze is één van de weinigen, vrees ik. De neef die het spel introduceerde, maakt zijn vriendin er gek mee. Hij heeft overigens ook twee accounts boven level 90, maar dat terzijde.
Zijn zus vroeg waarom wij als twintigers dit kinderlijke spel in godsnaam leuk vonden. De vraag der vragen. Ik wijt het aan het competitieve element dat er inzit. Tevens zit er een (ogenschijnlijke) lijn van vooruitgang in je spel, die je motiveert om door te spelen. Andere redenen kan ik niet bedenken. Beste mannelijke lezer, begin er niet aan. Straks raak je ook in de ban en denk je aan zwarte mannen op varkens voor het slapen gaan, in plaats van aan mooie vrouwen. Zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb. Mijn dorp en kobolden roepen me. Ze willen goud. Goud voor de Tesla-toren en goud voor de stadsmuur. Ik zal het met bruut geweld van tegenspelers afnemen. Ze vragen erom.