Bij zijn aantreden zei hij het al: ‘Ik ga de Publieke Omroep een kopje kleiner maken.’ Staatssecretaris Sander Dekker is op het schaakbord van de VVD naar voren geschoven om dat ‘geteisem bij de Publieke Omroep’ eens stevig de kop in te drukken. Dekker predikt in de Kamer over iets dat hij liefkozend Creatieve Concurrentie noemt. Klinkt aantrekkelijk, maar het komt erop neer dat de Publieke Omroep wordt geprivatiseerd. Even achterom kijken om te zien wat de commercie met de zorg heeft gedaan is er niet bij.
Wat een belachelijk idee, blijf met je poten van ons amusement af!
De marktwerking is niet heilig, verre van, al beweren sommige stemmen het tegendeel. In interviews geeft Dekker een onsamenhangend verhaal over hoe de jeugd zijn interesse verliest in de NPO, en liever gebruik maakt van Netflix. Zijn oplossing klinkt dan tegendraads: geen amusement meer op Nederland 1, 2 en 3. Wat een belachelijk idee, blijf met je poten van ons amusement af! Ik wil dat Frans Bauer met z’n jolige kop de grootste ongein blijft uithalen in Bananasplit, en ik wil me ook blijven verkneukelen om die heerlijk sociaal onhandige lieverds in The Undateables. Wat Dekker hier vergeet is dat amusement ook een sociaal component heeft, het brengt ons namelijk als samenleving dichter naar elkaar toe, en laat ons zien dat er meer is dan de ellende die we dagelijks krijgen voorgeschoteld.
Dekkers plannen lijken lijken op de omgang met de media in semi-dictatoriale Oostbloklanden
Wat me nog meer dwarszit, is dat de NPO (gereguleerd door de overheid) straks zelf mag bepalen wie welk programma presenteert, en wat de inhoud van dat programma zal zijn, daar waar de omroepen het nu nog zelf mogen kiezen. Dit begint toch wel erg te lijken op de omgang met de media in semi-dictatoriale landen in het Oostblok. ‘s Avonds, als hij in bed ligt, en zijn vrouw hem zachtjes op zijn wang heeft gezoend, ligt Dekker te gruwelen van de succesformule van Netflix. O, die slimme ondernemers met hun Big Data. Kon ik dat maar, denkt hij dan. Gewoon even een hele brij informatie verzamelen, en dan programma’s maken die precies voldoen aan de voorkeur van de kijkers.
Straks moet het decolleté van Eva Jinek nog langs de meetlat
Niks geen creatieve concurrentie, de statistieken vertellen ons waarnaar we moeten kijken. Gelukkig staat Dekkers treintje even stil bij de halte Eerste Kamer, waar tot nu toe alleen de SGP iets lijkt te voelen voor de plannen. Om de griezels van de SGP over de streep te trekken gaat Dekker kijken of hij iets kan doen aan de reclames voor Second Love. Je kent ze wel: een vrouwenstem vraagt verleidelijk of je gelukkig getrouwd bent. ‘Ik ook’, is daarop haar ongevraagde antwoord. Straks moet het decolleté van Eva Jinek nog langs de meetlat, om er zeker van te zijn dat het amusement-gehalte voor de mannelijke kijkers niet te groot wordt. Nee, genoeg is genoeg. Het is tijd dat Sandertje Dekker weer teruggaat naar de schoolbanken om de grondbeginselen van een democratie opnieuw te leren, en in een keurig handschrift op het bord te zetten.
