De klimaatmythe in Australië
Momenteel zit ik in het dal dat scriptie heet. Hoewel er licht aan het einde van de tunnel schijnt, kan ik niet anders dan mijn ogen opendoen en kijken naar de rode zee die voor me ligt.
Niet dat het scriptie schrijven zo’n hel is (het klinkt misschien raar, maar ik heb er best veel plezier in). Nee, de rode zee die ik voor me zie, is een vuurzee. De vuurzee die een oranje wolk van vernietiging over de aarde legt.
Australië staat in brand.
Klimaatverandering is een mythe, toch?
Australië is warmer en droger dan ooit tevoren. De branden die er woeden lijken onblusbaar. De natuur en het milieu gaan eraan en wij kijken toe. Want klimaatverandering is een mythe, toch?
Ik schrijf m’n scriptie over duurzame voedingspatronen. Dit onderwerp kwam tijdens mijn studie Voeding & Diëtetiek vrij weinig aan bod. Nu ik me er totaal in heb ondergedompeld, kijk ik hoofdschuddend om me heen.
Ik zag hoe de politie met liefde ruimte maakte voor de boeren die liever protesteren dan dat ze aanpassingen doen om de planeet te redden.
Ja, dat klinkt heel bot, maar daar komt het wel op neer.
Ik zou graag boeren horen die wél geven om het milieu en de planeet
Als je altijd in kleine dorpjes hebt gewoond, ken je de boeren. Harde werkers zijn het, niets dan respect had ik voor ze. Maar dat respect zijn ze kwijt.
Natuurlijk: niet alle boeren zijn van kwade wil. Alles op één hoop gooien is makkelijk, maar het geeft geen realistisch beeld van de werkelijkheid. Er zijn genoeg mensen die met liefde werken aan duurzame landbouw en veeteelt. Maar dat zijn niet de mensen waarover wij lezen, de mensen die staan te schreeuwen op tv en Facebook volplempen met dreigementen.
Ik zou graag willen dat ze zich wat luider zouden laten horen, de mensen met boerenbedrijven die wél geven om het milieu, onze planeet en de manier waarop we voedsel produceren. Het zijn ideeën en visies waarnaar we allemaal zouden moeten luisteren.
Het is heel vervelend allemaal, maar er moet gewoon iets gebeuren
Ja, ik weet dat boerenbedrijven belangrijk zijn voor Nederland. Ja, ik weet dat veranderen zwaar is en ja, zelfs ik kan zien dat de veranderingen aan de boeren worden opgelegd. Maar het feit blijft dat ze dat ook echt moeten doen. Er is geen plan B en je kunt andere sectoren aanwijzen die ook een negatieve invloed op het milieu hebben, maar we kunnen de agrarische sector niet zomaar negeren. Boerenbedrijven zijn nou eenmaal de grootste vervuilers. Het is dus heel vervelend allemaal, maar er moet iets gebeuren en gelukkig zijn er subsidies genoeg om de pijn een beetje te verzachten.
Ik kijk naar beelden van de rode vuurzee in Australië en luister naar de schreeuwende dieren en hoop dat de boeren het zien. Ik hoop dat Nederland het ziet en dat we allemaal beseffen dat dit onze planeet is en dat wij, als we niks doen, ook degenen zijn die haar laten afbranden.