De losers van de vavo
Drie jaar geleden ontmoetten we elkaar in Lunetten (dat is een wijk in Utrecht). Allemaal in hetzelfde schuitje, vetdik gezakt en nóg een heel jaar naar school om een paar certificaten te halen. We waren niet bepaald enthousiast.
Volwassenonderwijs, vavo. Ik werd niet warm van deze naam, en al helemaal niet van de gedachte erachter: weer naar de middelbare school. Het feit dat ik met personen van in de dertig in de klas terechtkwam, maakte het niet specialer. Little did we know van wat we aan dit jaar over zouden houden…
In m’n eentje komen opdagen op een vavo-reünie was een absolute no-go
Afgelopen zaterdag gaf één van mijn vavovrienden een feestje. Hij was jarig, of nou ja, wordt, ergens deze maand. Hij was op het geniale idee gekomen om een mini-reünie te organiseren. Ik heb getwijfeld of ik zou gaan. Uithoorn is niet bepaald naast de deur, bovendien zou ik mijn vader lief aan moeten kijken of ik misschien de auto zou kunnen lenen. De 45 minuten durende reis (die je altijd liever met de auto aflegt dan met én de trein én de bus én de benenwagen) wordt er immers een stuk gemoedelijker van. Nog belangrijker was om even te inventariseren of de rest van de groep aanwezig zou zijn. In m’n eentje op komen dagen was voor mij een absolute no-go. Letterlijk.
Door een ‘klein’ meningsverschil tussen mij en de navigatie duurde de reis per ongeluk twintig minuten langer dan de geplande drie kwartier.
De aankomst maakte de vertraging direct goed. Het weerzien met de ‘medelosers’, zoals de jarige job dat in zijn speech nog even fijntjes benadrukte, was de reis meer dan waard.
Het was lang geleden dat ik nuchter op een feestje stond
Wat heb ik deze mensen gemist. De grappen, de terrasmomentjes aan het Neude, de lessen (die op de vavo met gemak tot zeven uur ’s avonds kunnen duren), gewoon van alles. Ook de tussenuren waarin ik m’n caesarsalade nuttigde.
Nadat we het door ons geknutselde boek hadden overhandigd, verplaatsten we ons naar de geïmproviseerde danszaal van het fort bij Uithoorn, dat tamelijk origineel Fort bij Uithoorn heet. Het was lang geleden dat ik nuchter op een feestje stond. Ik was vergeten hoe leuk dat kon zijn. Vanwege de afgelegen locatie zaten de andere losers in hetzelfde schuitje. We dansten en lachten tot de eigenaar van het fort op vrij norse toon kwam vertellen dat de muziek zachter moest. Mijn voornemen om rond twaalf uur naar huis te karren, was inmiddels in rook opgegaan. Dat maakte me niets uit: dan maar wat langer slapen de volgende dag en dáárna beginnen met leren. Genieten gaat voor, ook dat heb ik geleerd in dat extra jaar met m’n vavoriete medelosers.