Devid de droomman
Een aantal weken geleden was het Koningsdag. Ik had wilde plannen. De hele dag springen op harde muziek met veel bier in mijn handen. Beetje pasjes maken in de zon. Niks van dit alles is werkelijkheid geworden. Om half twaalf ’s ochtends ging ik met een zak vol eten en goedkope Dors-biertjes naar een vriendin. Tot tien uur ’s avonds zat ik daar op de bank. Dronken. Kijkend naar How I Met Your Mother.
Bijna de hoop opgevend, was-ie er dan toch, mijn droomman, m’n vrienden doken erop
Haar verkering was er ook. Het drinken viel hem een beetje zwaar. Toen hij weer wat was opgekalefaterd (mooi woord), gingen we tegen tienen toch maar de stad in. Missie: voor mij een man vinden. Niemand blijft immers alleen op Koningsdag. Als twee echte Robert ten Brinks gingen mijn vrienden voor me op pad. Tussen alle biertjes, shots en dansjes op Proud Mary van heldin Tina Turner door, lukte het niet om mooie mannen te vinden.
Bijna de hoop opgevend, op zoek naar eten, was-ie er dan toch. Mijn droomman. M’n vrienden doken erop en gingen het wel even voor me regelen. Helden. Hij heet David. Ik kan prima over hem schrijven, want hij spreekt geen Nederlands en leest dit verhaal toch niet. Nadat we een beetje hadden getongd, wilde hij wel mee eten.
Hij was heel grappig en vindt eten belangrijk. Dat zijn al twee pluspunten. Maar er is meer! In de snackbar werden er wat hitjes gedraaid. Gewoon prima. Beetje babbelen. Wachten op het eten. Totdat de eerste tonen van Someone Like You van Adele klonken. Ik wilde net een hap van mijn kipburger nemen, terwijl David (je zegt Devid, want hij is Engels) inzette.
Onze tafel zong mee, meisjes die aan het bestellen waren, de frietbakkers konden niet achterblijven
En hij begon me daar opeens uit volle borst te zingen. I can’t stop singing, I really fucking like this song. De jongens aan het tafeltje achter ons vonden het fantastisch en vielen in. Onze tafel hield het niet meer en moest ook meezingen. De meisjes die aan het bestellen waren, deden ook maar mee. De frietbakkers konden niet achterblijven en deden ook hun best. Buiten keken mensen naar ons.
Volle borst. Armen in de lucht. Armen om elkaar heen. Iedereen zong Someone Like You en het was net High School Musical. Het was fantastisch. Bijna onwerkelijk. Dit was in één keer pluspunt drie, vier en vijf. Helaas heb ik hem nooit meer gezien. Maar we hebben na het zingen nog wel even geregeld. Niemand blijft alleen op Koningsdag. Mensen zijn dan toch laag.