Een afwasborstel én een nieuwe liefde, de ultieme KEI-ervaring
Onwennig en zenuwachtig. Je bent niet de enige die zo aan de KEI-week begint. Maaike deed het je voor. Maar in die eerste dagen en nachten vond ze wel even een afwasborstel en een onblusbare liefde.
Met trillende benen en van tranen natte wangen, nam ik afscheid van mijn ouders. Mijn zus bracht me naar Groningen. Ik mocht in haar kamer slapen tijdens de KEI-week, de introductietijd van hoger-onderwijsstad Groningen.
Dood- en doodeng vond ik het. Ik kende niemand, ik was eigenlijk geeneens van plan te gaan. Ik had zeven jaar over mijn vwo gedaan, de meeste contacten van de middelbare school waren al verwaterd. Mijn beste vriendin had de KEI-week het jaar ervoor gelopen en haar ervaringen waren niet heel positief. Maar mijn broer zei dat ik het gewoon moest doen. Ik dacht: oké, ik ga wel. Maar met het idee dat ik altijd nog naar huis kon gaan als het tegenviel.
Ik ben nog vaak verdwaald die week
M’n zus fietste mee naar het adres van m’n KEI-leiders. Ze liet me zien hoe ik er het snelst kon komen. Waarschijnlijk door de zenuwen heb ik niks van die route door Groningen opgeslagen. Ik ben die week nog vaak verdwaald in de stad. Een andere jongen en ik waren de eersten die zich meldden op het juiste adres. Het eerst wat mijn KEI-mama zei was: ‘Sorry dat het zo lang duurde voordat ik opendeed. Ik zat nog even op de wc.’ Vanaf dat moment wist ik dat het wel goed zou komen.
De stempels en vooroordelen van de middelbare school waren er niet meer
Langzaamaan, één voor één, druppelde mijn KEI-groepje binnen. We waren allemaal nieuw en onbekend in de stad. Allemaal zouden we aan ons eerste jaar beginnen. Er waren meer mensen die niemand kenden. Ik was niet alleen in mijn alleenheid. En eigenlijk was het wel lekker dat niemand me kende. Ik was vrij om te zijn wie ik wilde zijn. Alle stempels en vooroordelen van de middelbare school waren er niet meer. We waren allemaal verschillend. En daarom hoorde iedereen erbij. Hierbij even een shout-out naar mijn KEI-mama’s. Zij waren de verbindende factor van onze groep. Samen met een afwasborstel. Op dag twee deelde de IKEA gratis afwasborstels uit. Uiteraard gingen die mee op stap. De hele week.
Die trillende benen en de tranen waren niet nodig geweest
Op zaterdagochtend pakte ik de bus weer terug naar huis. Ik was moe, doodop. Een week lang amper slapen was intens. Maar ik was gelukkig. Ik had m’n liefde voor stappen, nieuwe mensen ontmoeten, dansen, gek doen, niet slapen en brak zijn terug gevonden. En ik had een nieuwe liefde ontdekt: Groningen. Ik wist dat ik een leuke studententijd tegemoet zou gaan.
Die trillende benen en de tranen waren niet nodig geweest. Vier jaar later kijk ik nog steeds met plezier terug. Ik gun iedereen deze ervaring. En de ervaring hoe het is om met een afwasborstel te stappen. Want dat was pas écht onvergetelijk.