Een dagje politiebureau

‘Weet je nog wanneer het gebeurd is?’
Vragend kijkt een mollige agente me aan, pen in de aanslag. Weet ik veel wanneer het gebeurd is. Ik was dronken.
‘Ik denk tussen twaalf en drie uur ’s nachts.’
Ze knikt en schrijft het snel op. Het gekras op het papier klinkt ongebruikelijk hard in de kille stilte van het politiebureau. Niemand heeft de moeite genomen om een radiootje aan te zetten. Of zou dat niet mogen met het oog op de voortdurende waakzaamheid? Als ik nu haar pen zou stelen en zou wegrennen, zou ze me met geen mogelijkheid kunnen bijhouden. Zou er hier ook nog eens iets gebeuren. De agente onderbreekt haar gekras kort en kijkt me indringend aan. Ik besluit me maar niets in mijn hoofd te halen.
‘En waar heeft het incident precies plaatsgevallen?’

Moeizaam vormt haar mond het woord, letter voor letter, P-A-R-A-D-I-G-M, noteert ze

Haar ambtelijke woordkeuze veroorzaakt een korte siddering in mijn ruggengraat, maar dan spreek ook ik plechtig.
‘Het incident vond plaats op de loodsrave van Paradigm.’ Ik had een blijk van herkenning op haar gezicht verwacht, maar in plaats daarvan stottert ze.
‘Pa… pa… paradeim, of hoe zeg je dat?’
Terwijl ik haar beleefd uitleg wat het voor feest is, slaat de agente aan het googelen. Moeizaam vormt haar mond het woord, letter voor letter, P-A-R-A-D-I-G-M, waarna ze iedere letter noteert. Toch schattig. Ik doop haar Molly, want A, ze is een tíkkeltje mollig, en B, agenten behoren juist tot de groep die het niet zo heeft op molly. Vind ik geinig.
‘Ja precies, Paradigm. Betekent zoiets als je referentiekader. De manier waarop je naar de wereld kijkt, snapt u?’ Kort schudt ze haar hoofd.
‘Ik word te oud, denk ik.’ Dat valt niet te ontkennen. Molly wijst naar een stoeltje aan de rand van een marmeren muur.

‘Hier is je proces-verbaal’, zegt de agente. ‘Volgende keer beter uitkijken, hè?’

‘Ga daar maar even zitten, dan typt mijn collega dit uit.’
Een fascinerende werkwijze. Terwijl ik op het stoeltje zit heb ik uitzicht op een paaltje met tekst, dat zich eenzaam opricht uit de verder lege linoleumvloer. EXPOSITIE staat erop en een pijl. Ik kijk naar rechts en zie een bejaard echtpaar dat hun neuzen tegen een piepklein schilderijtje aanduwt, de rest van de muur is leeg. Misleiding vindt blijkbaar plaats in alle lagen van de samenleving.
Molly wenkt dat ik weer mag komen.
‘Hier is je proces-verbaal. Volgende keer beter uitkijken, hè?’ Ik moet terugdenken aan de Maatschappijleerlessen van de middelbare school, waar meneer Vroes plechtig zwoer bij de gelegenheidstheorie: als de gelegenheid er is, zal de criminaliteit er ook zijn, zo was kort zijn pleidooi. Had ie toch in zekere zin gelijk. Als ik nuchter was geweest, had ik waarschijnlijk de inhoud van mijn portemonnee behouden. Maar ach, niets leuker dan een dagje op het politiebureau zitten.