Een flinke dosis THTH

Zo nu en dan, als er in Groningen niks te beleven valt, ga ik in het weekend naar thuisthuis. Even back to the roots. Lekker de veiligheid van pappie en mammie. En hun volle koelkast. Naar mijn kat. Mijn dove, zieke en oude kat. Ik kan me verheugen op die uren rust. Thuisthuis kan ik in slaap vallen voor de televisie en wakker worden met een dekentje over me heen. Als ik thuisthuis ben, maakt het niet uit in hoeveel slokken je een biertje wegzet. Thuisthuis zijn er maar drie kroegen. Je hoeft minder keuzes te maken. Ideaal.

De 315 richting Emmeloord, voor Hanze-Friezen is het een begrip

Als ik naar mijn hometown ga, moet ik met de bus. Voor Hanze-Friezen is de 315 richting Emmeloord een begrip. Een Qliner, zonder goede wifi, te weinig plek, te veel bekenden en te veel tassen. Hoe kan ik dan in godsnaam netflixen?
Laatst nam ik een boek mee en trakteerde ik mijzelf op een Mocha-Choca-Latta-White-Cappuccino van de Starbucks. Ik heette opeens Sandra. Zelfs mijn simpele naam is nog fout te schrijven. In de bus goot ik de Mocha-Choca-Latta-White-Cappuccino over me heen. Het deed pijn en ik vloekte hardop. Ook kon ik mijn boek uitknijpen.

THTH is een mini-vakantie, lekker cheap, lekker makkelijk

Maar als ik dan eenmaal thuisthuis ben, is het de rit waard geweest. THTH (de afkorting) is een mini-vakantie. En op zondagavond ga ik dan weer terug naar mijn kamer. Hoe later je de bus terug pakt, hoe meer mensen hetzelfde idee hebben. Iedereen wil nog zo lang mogelijk genieten van de verwennerij van thuisthuis. Het is dan dringen bij de bushalte. De laatste kusjes. Een week duurt ook zo lang. Wel vijf hele dagen. Toen ik net begon met studeren, ging ik vaak naar THTH. Lekker cheap. Lekker makkelijk. Nu ben ik lui. Of druk. Vaak dat laatste. Al waardeer ik het wel, als mijn was wordt gedaan en ik even kan uitbrakken. Komend weekend zal ik de 315 weer eens opzoeken.