Een halfbakken verhaal: één konijn en twee oude mensen
In april maakte ik op één dag twee totaal verschillende gebeurtenissen mee.
Ik kon er op dat moment niet twee verhalen van maken, omdat één van de verhalen een open einde had. Hoewel niet absoluut, ben ik een tegenstander van verhalen met een open einde. Dat vertel ik ook altijd aan mijn studenten. Mijn belangrijkste argument? Een verhaal met een open einde is een halfbakken verhaal.
De oude dame bleef glimlachen, maar ook zij wist niet welke kant ze op moesten
Dit is wat mij overkwam. Ik moest een ontwormingsmiddel voor mijn kat ophalen bij de dierenkliniek in Winsum. Ik reed weg van mijn huis in Ezinge, toen een oude man in een zwarte Suzuki gebaarde dat ik moest stoppen.
‘Hoe kom ik het dorp uit?’, vroeg hij een beetje nonchalant.
‘Waar moet u naartoe, meneer?’
Hij keek me niet aan en verdween in zijn gedachten. Ik zag een breed glimlachende, oude dame naast hem zitten. Beiden leken boven de tachtig.
Ik keek de oude dame vragend aan. Ze bleef glimlachen, maar in alles kon je zien dat ook zij niet wist welke kant ze op moesten.
Na vijftien pijnlijk lange seconden vroeg ik: ‘Willen jullie richting Winsum, of richting Groningen?’
De man dacht even na.
‘Winsum!’
Een medewerkster kwam tevoorschijn uit een diepe gang
Ik stelde voor dat zij mij zouden volgen.
Na anderhalve kilometer gingen ze bij een afslag de andere kant op. Ik aarzelde anderhalve minuut of ik zou omkeren, maar besloot mijn weg naar de dierenkliniek te vervolgen.
In de dierenkliniek was ik de enige wachtende bij de lege balie. Anderhalve meter verderop stond een betaalautomaat. Een medewerkster kwam tevoorschijn uit een diepe gang. Niet voor mij, zei ze, maar voor een cliënt die ze van buiten moest ophalen.
Anderhalve minuut later kwam ze terug met een grote kooi, ongeveer een meter lang en een halve meter breed. De cliënt zat erin, een groot konijn. Ik hoorde een vrouwenstem van buiten roepen.
Hij bijt, valt je aan en schopt je hard tegen het hoofd!
‘Hij is niet lief, hoor!’
‘Wat is er met het konijn?’, riep ik terug.
‘Hij bijt, valt je aan en schopt je hard tegen het hoofd!’
Het gewelddadige konijn werd naar een isoleercel gebracht. Verhaal afgerond.
Op dat moment had ik anderhalf verhaal.
En de twee ouderen van het eerste verhaal?
Twee weken later zag ik ze weer, in de Suzuki, in dezelfde straat. Ze stopten niet, maar ze reden door, nog lang en gelukkig.
Fatos Vladi is docent Interactive Storytelling op het Instituut voor Communicatie, Media & IT